چکیده: اصلاح و بهسازی وضعیت پی سدها با ایجاد پرده های آب بند به منظور جلوگیری از حرکت کامل آب و یا طولانی کردن مسیر جریان آب، همواره یکی از اهداف مهندسان در پروژه های سد سازی بوده است. در این خصوص عملیات تزریق دوغاب سیمانی یکی از مرسوم ترین روش های رسیدن به این هدف می باشد. تزریق در توده های سنگی در ابتدا حدود 200 سال پیش توسط یک مهندس فرانسوی به نام چارلز برینی با وسایل بسیار مقدماتی به کار گرفته شد. با گذشت زمان پیشرفت های علمی و عملی زیادی در زمینه تزریق به دست آمد و روش عدد شدت تزریق G.I.N (Grouting Intensity Number) در توده سنگ، برای اولین بار توسط Lombardi و Deere در سال 1993 ارائه شد. حاصل ضرب فشار بیشینه جریان در خورند بیشینه به ازای یک متر گمانه، عدد شدت تزریق نامیده می شود. هدف از ارائه این روش و کاربرد آن در سد ها صرفه جویی در وقت و هزینه و افزایش کیفیت تزریق و پرده آب بند می باشد. در این تحقیق، لزوم طراحی پرده آب بند و تزریق آن، با حفاری سه گمانه آزمایشی بررسی شد. با انجام آزمایش های فشار آب لوژان، شاخص نفوذپذیری ثانویه (SPI)، مغزه گیری و محاسبه RQD مغزه های به دست آمده از گمانه های آزمایشی، توده سنگ منطقه طبقه بندی شد. در نهایت این سه گمانه با روش جدید عدد شدت تزریق G.I.N تزریق شدند. با بررسی نتایج حاصل از آزمایش های انجام شده و تزریق به روش G.I.N مشخص شد که طراحی و اجرای پرده آب بند تک ردیفه ضروری می باشد. به منظور طراحی پرده آب بند 65 گمانه در سری های، P، S، T و Q و در یک ردیف در جناح چپ پی سد حفاری شدند. در پایان با توجه به نتایج بدست آمده از تزریق دوغاب سیمانی با روش G.I.N میزان خورند گمانه ها از یک سری به سری دیگر کاهش یافته و این نشان دهنده صرفه جویی در هزینه و نیز آب بندی موفق منطقه تزریق شده و پرشدن درزه های موجود در آن ناحیه می باشد.