چکیده: ناپایداری انگشتی لزج زمانی اتفاق می‌افتد که سیالی با لزجت کمتر، درون محیط متخلخلی که از سیال با لزجت بیشتر پرشده، تزریق شود. رشد و شکل‌گیری این انگشتی‌ها نقشی بسیار مهم در فرآیند جابجایی سیالات، به‌خصوص انتقال نفت از مخازن دارد. در پژوهش حاضر، با رویکردی تجربی به مطالعه ناپایداری انگشتی لزج در جابجایی مخلوط شدنی سیال‌های نیوتنی و همچنین ترکیبی از سیالات نیوتنی و غیر نیوتنی پرداخته‌شده است. به‌منظور واقعی‌تر شدن نتایج این پژوهش، محیطی متخلخل با دیواره‌های شفاف و ساختاری فشرده از دانه‌های کروی شیشه ساخته شد که نفوذپذیری آن به ماسه ‌سنگ نفت نزدیک باشد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثرات خواص الاستیک بر این ناپایداری به کمک سیالات باگر است. سیالات باگر دسته خاصی از محلول‌های پلیمری رقیق هستند که در آن‌ها وابستگی لزجت و الاستیسیته از بین رفته و هر عامل را می‌توان به‌طور مستقل کنترل کرد. با افزایش غلظت پلیمر، بر خواص الاستیک باگر افزوده و نتایج آن بر این ناپایداری موردبررسی قرارگرفته است. همچنین به تأثیر عوامل دیگری مانند نسبت لزجت ها و عدد بی‌بعد بلیک بر نحوه رشد و شکل انگشتی‌ها و همچنین تأثیر آن‌ها بر پارامترهای فیزیکی مهمی ازجمله طول اختلاط، بازده جاروبی و رشد اغتشاش به حالت پایه نیز پرداخته‌شده است.