چکیده: رسوبگذاری یکی از مهمترین عوامل تهدید کننده عملکرد صحیح بنادر است. پیچیدگی و تعداد پارامترهای وارد شونده در توابع رفتاری سازه‌های دریایی و موج‌شکن‌ها تحت شرایط مختلف محیطی و نیز هزینه‌های اجرایی بالای این سازه‌ها، حساسیت طراحی آن‌ها را بالا برده است. نرخ رسوب گذاری درون بنادر و کانال دسترسی علاوه بر ویژگی های رسوبات و موج و جریان حاکم در منطقه به هندسه و جانمایی بندر و کانال دسترسی نیز وابسته است. طرح هندسی مناسب بنــادر، جانــمایی موج شکن ها و کانال دسترسی، می تواند موجب کاهش رسوب گذاری در بنادر گردد. برای بررسی کیفی و کمی پدیده رسوب گذاری درون بنادر و کانال های دسترسی از مدل های عددی و مدل های فیزیکی استفاده می شود. در مقایسه با مدل های فیزیکی، مدل های عددی کم هزینه تر بوده و کاربرد آن ها آسان تر می باشند، در نتیجه استفاده از آنها متداولتر است. در این پژوهش پس از بررسی تاثیر هندسه و شکل طرح بنادر بر روند رسوبگذاری در آنها، به صورت موردی، بندر نوشهر مورد مطالعه قرار گرفته است. سپس با استفاده از مدلسازی عددی با نرم افزار MIKE 21، 7 طرح توسعه برای کاهش میزان رسوب گذاری در بندر نوشهر مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفت. نتایج بر اساس دو غالب میزان رسوبگذاری و نیز هزینه های اجرایی امتیاز دهی شدند و در انتها، با مشاهده نتایج، طرح توسعه موجشکن اصلی بندر، که به صورت ایجاد یک دستک 200 متری بر روی آن بود، به عنوان بهینه ترین حالت از نظر رسوب گذاری و هزینه ی اجرایی، انتخاب شد.