چکیده: گنبد آذرین چاه‌موسی به‌عنوان بخشی از نوار ماگمایی ترود - چاه شیرین و در بخش شمالی پهنه ساختاری ایران مرکزی قرار دارد. قدیمی‌ترین سنگ ها درمحدوده مورد مطالعه، توالی‌های آتشفشانی-آذرآواری ائوسن است که از برش آتشفشانی، آگلومرا و توف قرمز رنگ تشکیل شده است. گنبد بیضوی شکل و نیمه عمیق چاه‌موسی با ترکیب آندزیت پورفیری میزبان اصلی کانسار مس موجود بوده و توالی‌های آتشفشانی-آذرآواری فوق را قطع نموده‌اند. کانی پلاژیوکلاز متشکله اصلی، هورنبلند و به مقدار کمتر بیوتیت، منیتیت، آپاتیت و کوارتز مهم‌ترین متشکله های فرعی سازنده این گنبد آندزیتی هستند. گدازه داسیتی واقع بر روی توف‌های قرمز از درشت بلورهای پلاژیوکلاز، ‌بیوتیت، کوارتز و سوزن های آمفیبول در یک زمینه نسبتا شیشه‌ای و ریز بلور تشکیل شده است. این سنگ‌ها به صورت غلافی در سراسر حاشیه شمالی شرق و شرق گنبد آندزیتی چاه‌موسی امتداد دارند. جهت ‌بررسی ‌سازوکار جایگیری این‌ توده نیمه عمیق از روش ناهمگنی پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) استفاده شده است. بر این اساس، میانگین بزرگای قابلیت پذیرفتاری مغناطیسی (Km) در گنبد آندزیتی برابر SIµ4500 و این مقادیر برای گدازه داسیتی SIµ8500 است. بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی بالا (Km>400µSI) به علت حضور منیتیت به عنوان حامل مغناطیسی است. بنابراین توده نیمه عمیق چاه‌موسی به گرانیت‌های فرومغناطیس تعلق دارد و در زمره گرانیت‌های سری منیتیت قرار می‌گیرد. ماهیت کانی‌های مغناطیسی با استفاده از داده‌های تغییرات پذیرفتاری مغناطیسی با دما (منحنی‌های ترمومغناطیسی) مشخص شده است. این یافته ها نشان می دهند که چگونه میزان بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی، همگام با پیشرفت مراحل مختلف دگرسانی گرمابی به علت حذف یا کاهش در اندازه منیتیت و یا تبدیل آن به کانی‌های مغناطیسی دیگر (نظیر هماتیت و یا پیریت) کاهش می‌یابد. بالاترین میزان درجه ناهمسانگردی (%P) در امتداد قطر کوچک گنبد بیضوی شکل چاه‌موسی به چشم می‌خورد. کمترین مقدار آن نیز در امتداد قطر بزرگ گنبد بیضی شکل چاه‌موسی یعنی نیمه شمال شرق تا غرب - جنوب غربی توده نیمه عمیق دیده می‌شوند. با وجود تنش نسبتا بالا، به دلیل ماهیت پورفیری و نسبت بالای مذاب به بلور در زمان استقرار و جایگیری گنبد نیمه عمیق چاه‌موسی هیچ‌گونه ریز ساختی ثبت نشده است. بخش‌های مرتفع و حوالی قله اصلی گنبد چاه‌موسی که می تواند به عنوان سقف گنبد در نظر گرفته شود دارای شکل بیضوی مغناطیسی (T) کلوچه‌ای و مثبت هستند. همچنین بخش مرکزی گنبد آندزیتی دارای خطوارگی مغناطیسی با شیب زیاد و بخش حاشیه‌ای دارای خطوارگی با شیب متوسط و کم است. همچنین امتداد برگواره‌های ایستگاه های نمونه برداری شده الگوی متحدالمرکزی را به نمایش می-گذارند و همگی از شیب بالاتر از 30 درجه برخوردار هستند. عدم مشاهده پهنه‌بندی پتروگرافی، الگوی متحدالمرکز درون توده نیمه عمیق مورد مطالعه از مرکز به سمت محل تماس توده با سنگ میزبان، مشاهده فابریک پهن‌شده در بخش های مرتفع و سقف گنبد، خردشدگی و دگرشکلی شدید سنگ‌های میزبان به ویژه در حواشی غربی، بالازدگی لایه‌های توفی قرمز رنگ و گدازه داسیتی میزبان گنبد در حواشی شمالی همگی از مهم‌ترین شواهد موجود برای جایگیری این گنبد به روش بالونی شدن می باشند. همچنین با توجه به عملکرد گسل‌های چپ لغز انجیلو و ترود و تکتونیک حاکم بر منطقه در زمان استقرار این گنبد آذرین، می توان جایگزینی این توده نیمه عمیق را به یکی از بازشدگی کششی موجود در پهنه برشی راستا لغز کمربند ماگمایی ترود-چاه شیرین نسبت داد.