چکیده: توده گرانیتوئیدی چاه زرد با وسعت تقریبی 4 کیلومتر مربع و سن 3.2± 535.4 میلیون سال (به روش U-Pb بر روی زیرکن) به درون مجموعه دگرگونی پی سنگی نئوپروتوزوئیک پایانی ( مجموعه جندق) نفوذ کرده و در آن جای گرفته است. کانی های اصلی سازنده توده گرانیتوئیدی ارتوکلاز، بیوتیت، کوارتز و پلاژیوکلاز می باشند. باتوجه به ویژگی های ژئوشیمیایی و فراوانی بیوتیت و ارتوکلاز توده گرانیتوئیدی چاه زرد در زمره گرانیتوئیدهای نوع S قرار می گیرد و از ذوب بخشی پوسته ( سنگهای دگرگونی مجموعه جندق) حاصل شده است. در این پژوهش، این توده گرانیتوئیدی برای اولین بار به روش بررسی ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) به منظور بررسی سازوکار جایگیری توده گرانیتوئیدی و یا بررسی عوامل بعدی تأثیر گذار بر روی آن، مورد مطالعه قرار گرفته است. از آنجایی که توده گرانیتوئیدی چاه زرد به شدت میلونیتی شده، ریزساختهای ماگمایی آن از بین رفته است و ریزساختهای تکتونیکی بر آنها غلبه کرده است. با توجه به شواهد صحرایی و پتروگرافی توده گرانیتوئیدی چاه زرد متحمل میلونیت زایی درجه متوسط تا بالا قرار گرفته است. در راستای انجام مطالعات فابریک مغناطیسی، تعداد 114 مغزه و 608 قطعه از 23 ایستگاه نمونه برداری به دست آمد. پارامترهای مغناطیسی این نمونه ها در آزمایشگاه ژئومغناطیس دانشکده علوم زمین دانشگاه صنعتی شاهرود و به وسیله دستگاه MFK1-FA اندازه گیری گردید. بررسی پارامترهای مغناطیسی نمونه های بدست آمده، نشان می دهد که متوسط مقادیر میانگین خودپذیری مغناطیسی (Km) بر حسب µSI در بیوتیت گرانیت های میلونیتی شده111.59)، لوکوگرانیت های میلونیتی شده (59.6) و آنکلاوهای سورمیکاسه میلونیتی شده (468.48) می‎باشد. بیوتیت مهمترین حامل یا کنترل کننده رفتار مغناطیسی نمونه های سنگی مورد بررسی است. این مطالعه نشان می دهد که مقدار پذیرفتاری میانگین بیوتیت گرانیت ها (به عنوان پیکره اصلی توده گرانیتوئیدی چاه زرد) از مقدار میانگین پذیرفتاری متعارف برای بیوتیت گرانیت ها به مقدار قابل ملاحظه SIµ 100 تا 150 کمتر است. بررسی های میکروسکوپی نشان می دهد که تبدیل بیوتیت به مسکوویت در اثر واکنش با سیالات گرم در حین میلونیت زایی، عامل مهمی در کاهش پذیرفتاری مغناطیسی بیوتیت گرانیت های میلونیتی شده می باشد. بر اساس تفسیر تمرکز و فراوانی خطواره ها و برگواره های مغناطیسی می توان گفت اکثر خطواره های مغناطیسی دارای شیب بسیار کمی هستند و به سمت شمال غرب آرایش یافته اند. برگواره های مغناطیسی نیز دارای شیب بسیار کم نزدیک به افق هستند. تلفیق شواهد صحرایی و یافته های مبتنی بر تفسیر پارامترهای مغناطیسی، بیانگر این است که ساخت های ماگمایی اولیه تقریباً مخدوش شده و نمی توان از آنها در تعیین محل تزریق یا نحوه تزریق ماگمای سازنده توده گرانیتوئیدی چاه زرد استفاده کرد.