چکیده: تودة گرانیتوئیدی درّه باغ در 5 کیلومتری شمال غرب الیگودرز قرار دارد. این توده در بین سنگ های دگرگونی ناحیه ای درجه پایین تا متوسط به سن اوایل ژوراسیک و با طیف ترکیبی اسلیت، فیلیت و شیست جایگزین شده است. بر اساس مطالعات صحرایی و میکروسکوپی، تودة گرانیتوئیدی درّه باغ دارای ترکیب سنگ شناسی متشکل از گرانودیوریت، گرانیت، لوکوگرانیت، آپلیت و پگماتیت تورمالین‎دار می باشد. گرانودیوریت ها سازنده اصلی این توده هستند. گرانیت ها به صورت دایک و آپوفیز، گرانودیوریت ها را قطع می کنند. و از آنها جوان تر می باشند. بر اساس شواهد حاصل شده، ماگمای گرانودیوریتی تفریق یافته و به یک ماگمای گرانیتی تحول پیدا کرده است و در مراحل تفریقی پیشرفته تر، ماگماهای گرانیتی به ماگماهای بسیار غنی از سیلیس و سرشار از بور تبدیل گردیده اند و در نتیجه لوکوگرانیت های تورمالین دار تا سرشار از تورمالین تشکیل شده است. در مراحل پایانی تفریق تودة گرانیتوئیدی درّه باغ، پگماتیت های تورمالین دار تشکیل شده اند. رگه های سیلیسی آخرین پسمانده های حاصل از تفریق ماگماهای گرانیتوئیدی مورد بحث می باشند. ترکیبات سنگ‎شناسی نشان می‎دهد که تفریق ماگمایی بسیار گسترده‎ای در تودة گرانیتوئیدی درّه باغ صورت گرفته است. بر اساس ویژگی های ژئوشمیایی، تودة گرانیتوئیدی درّه باغ دارای ماهیت پرآلومین و کالکوآلکالن می‎باشد و در زمرۀ گرانیتوئیدهای نوع S و CAG قرار می گیرد. در این پژوهش سازوکار جایگیری این توده برای اولین بار به روش انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی (AMS) مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 325 مغزه و 1200 قطعه از 121 ایستگاه نمونه برداری به دست آمد. پارامترهای مغناطیسی این نمونه ها در آزمایشگاه ژئومغناطیس دانشگاه صنعتی شاهرود و به وسیله دستگاه MFK1-FA اندازه گیری گردید. بررسی پارامترهای مغناطیسی نمونه های بدست آمده، نشان می دهد که متوسط مقادیر خودپذیری مغناطیسی میانگین (Km) بر حسب µSI در گرانودیوریت ها (285)، لوکوگرانیت ها (47)، میگماتیت ها (434) و آنکلاوهای سورمیکاسه (389) می‎باشد. بر این اساس میگماتیت ها بیشترین مقدار و لوکوگرانیت ها از کمترین مقدار خودپذیری مغناطیسی برخوردارند. بر اساس این مقادیر، تودة گرانیتوئیدی درّه باغ جزء گرانیتوئیدهای پارامغناطیس (µSI 500>Km>0) محسوب می شود. این نوع از گرانیتوئیدها معادل سری ایلمنیت (نوع S) می باشند. همچنین بر اساس نمودارهای ترمومگنتیت، عاملین اصلی بروز رفتار مغناطیسی در نمونه های تودة درّه باغ، بیوتیت و ایلمنیت هستند. میانگین برگوارگی های مغناطیسی غالباً دارای مشخصاتN33W/28NE می‎باشند که با ساختارهای بزرگ مقیاس منطقه نظیر امتداد گسل های بزرگ و سطح محوری چین ها سازگار هستند. مقادیر درصد انیزوتروپی مغناطیسی (P%) از 2 تا 10 درصد متغیّر است و ارتباطی مثبت و منطقی با درجه دگرشکلی نشان می دهند. مقدار پارامتر شکل یا بیضوی مغناطیسی (T) از 58/0- تا 78/0 تغییر می کند، با این وجود، بیضوی‎های مغناطیسی غالباً صفحه ای شکل می باشند. مقادیر درصد انیزوتروپی مغناطیسی(P) و پارامتر شکل بیضوی مغناطیسی (T) از غرب به شرق این تودة نفوذی افزایش می‎یابد، این امر با تشدید شدت دگرشکلی در این راستا سازگار است. بر اساس پارامترهای مغناطیسی و تفسیر آنها می توان این توده گرانیتوئیدی را به قلمروها A و B و زیر قلمروهای A1 و A2 تقسیم کرد. در این زیر قلمروها، خطواره های مغناطیسی غالباً به سمت شمال می باشند. در بخش میانی توده (قلمرو B) خطواره های مغناطیسی غالباً به سمت شرق و جنوب شرق آرایش نشان می دهند. با توجه به الگوهای توزیع خطواره های مغناطیسی، این دو قلمرو با اندکی تأخیر زمانی نسبت به یکدیگر جای گرفته اند. در ضمن جایگیری قلمرو A بر B تقدم داشته است. با توجه به الگوی توزیع و شیب خطواره ها و برگواره های مغناطیسی، مبانی تعبیر و تفسیر پارامترهای مغناطیسی و ویژگیهای زمین شناسی منطقه ای، توده گرانیتوئیدی درّه باغ به شکل یک سیل نسبتاً بزرگ و در پهنه برشی راستبر (مرتبط با یک رژیم ترافشارشی (Transpression)) جای گرفته است.