چکیده: علم بهینه یابی در مهندسی سازه بدنبال کاهش هزینه های مربوط به مصالح مصرفی ضمن تامین استحکام مورد نیاز سازه ها می باشد. در این راستا معمولا بهینه یابی سازه های اسکلتی به چهار دسته عمده تقسیم می شود: 1-بهینه یابی مقطع که رد برگیرنده تعیین سطح مقطع بهینه اعضا می باشد. 2- بهینه یابی شکل یا هندسه که در آن مختصات بهینه گرهی به ازای نحوه قرار گیری مفروض اعضا تعیین می شود. 3- بهینه یابی توپولوژی مشتمل بر تعیین بهترین آرایش اعضا در فضای مفروض مختصات گرهی و 4- بهینه یابی پیکربندی که رد برگیرنده سه مورد قبل به طور توام می باشد.... برای مشاهده ادامه چکیده به فایل پیوست رجوع کنید.