چکیده: به منظور بررسی اثر کودهای زیستی بر عملکرد و اجزاء عملکرد گیاه ذرت (Zea mays) رقم سینگل کراس 704 آزمایشی به صورت اسپیلت پلات فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی، با دوازده تیمار و سه تکرار در سال 1388 به اجرا درآمد. کرت های اصلی به ورمی کمپوست شامل 2 سطح (مصرف A2 و عدم مصرف A1) و کرت های فرعی به ترکیب قارچ های میکوریزا در سه سطح {شامل مصرف دو گونه Glomus mosseae (B2), Glomus intraradices (B3) و شاهد (B1)} و نیتروکسین (حاوی باکتری های تثبیت کننده نیتروژن Azotobacter و Azospirillum) در دو سطح (مصرف C2 و عدم مصرف C1) اختصاص داده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در برداشت نهایی کاربرد ورمی کمپوست موجب افزایش معنی دار عملکرد و اجزای عملکرد دانه در مقایسه با عدم کاربرد آن گردید. در بین گونه های میکوریزا، تلقیح گونه Glomus mosseaeبیشترین تاثیر را بر سطح برگ و ارتفاع بوته داشت و سبب افزایش 9/12 درصد وزن صد دانه، 3/17 درصد وزن خشک دانه و 9/21 درصد وزن کل بوته در مقایسه با شاهد شد. تاثیر کاربرد هر دو گونه میکوریزا بر صفات مورد بررسی در این تحقیق از لحاظ آماری مشابه بود. همچنین با تلقیح نیتروکسین سطح برگ در بوته (11/4691 سانتیمتر مربع)، ارتفاع بوته (22/196 سانتیمتر)، وزن صد دانه (20/30 گرم)، وزن خشک دانه (57/225 گرم در بوته)، و وزن خشک کل بوته (46/453 گرم) در مقایسه با عدم تلقیح آن به طور معنی داری افزایش یافت. در این تحقیق، اثرات متقابل دو فاکتور تلقیح میکوریزایی و ورمی کمپوست و همچنین دو فاکتور تلقیح نیتروکسین و ورمی کمپوست بر وزن صد دانه، وزن خشک دانه و کل بوته معنی دار گردید، به طوری که کاربرد توأم ورمی کمپوست و Glomus mosseae (A2B2) مؤثرترین ترکیب در مجموع تیمارهای تلفیقی بود که سبب افزایش صفات مورد بحث گردید. کاربرد همزمان نیتروکسین و ورمی کمپوست (A2C2) نیز از نظر وزن صد دانه، وزن خشک دانه و کل بوته برتری محسوسی نسبت به تیمار شاهد نشان داد.