چکیده: دشت میامی در بخش شرقی استان سمنان واقع شده است. در چندسال اخیر به دلیل برداشت از چاه های بهره برداری سطح آبخوان به طور مداوم کاهش یافته و کاهش کیفیت را به دنبال داشته است. به منظور بررسی هیدروژئوشیمیایی- ایزوتوپی و منشأ شوری منابع آب زیرزمینی دشت میامی از اطلاعات تراز سطح آب پیزومتری در آبخوان و همچنین 47 نمونه آب برداشتی از چاه های بهره برداری موجود در دشت اندازه گیری و استفاده شده است. جهت جریان عمومی آب زیرزمینی از سمت جنوب غربی به سمت شمال دشت می باشد. در بخش مرکزی دشت، بالاآمدگی سطح آب زیرزمینی اتفاق افتاده است و منطقه تغذیه را نشان می دهد. علت این امر می تواند بالاآمدگی سنگ کف بسترو یا به علت تغذیه از زیر آبخوان در مسیر گسل پنهانی در وسط دشت باشد. محل های تخلیه دشت بیشتر از طریق چاه های پمپاژ در بخش شمالی بوده که بصورت کمتر نیز در بخش شرقی و غربی دشت نیز اتفاق می افتد. مقادیر هدایت الکتریکی بین 600 تا حدود 10000 میکروموس بر سانتی متر متغیر می-باشد که تقریبأ روندی مشابه با جهت جریان آب زیرزمینی دارند. بیشترین هجوم آب شور از بخش شور شمالی دشت اتفاق می افتد. بطوریکه مقدار هدایت الکتریکی در این بخش ورودی به بیش از 7000 نیز رسیده است. این آب شور شمالی با آب های شیرین بخش جنوبی در حوالی بخش مرکزی با حرکت به سمت شمال اختلاط یافته است. تیپ غالب نمونه های آب منطقه کلروره-سدیک-کلسیک تا بیکربناته-سدیک می باشد. با توجه به بررسی پارامترهای شاخص اشباع تمامی نمونه ها نسبت به هالیت و ژیپس تحت اشباع و نسبت به دولومیت و کلسیت اشباع تا فوق اشباع می باشد. بررسی های هیدروژئوشیمیایی و ایزوتوپی محدوده مطالعاتی بیانگر این است که آب-های منطقه مورد مطالعه دارای منشا آب جوی بوده و عمدتأ بارش های محلی با منشأ مدیترانه ای و قطبی است. داده های ایزوتوپی منابع آب مورد مطالعه عمدتأ نسبت به باران های منطقه سبک تر بوده و رفتاری مشابه با نمونه-های برف دارند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تغذیه در این منطقه عمدتأ بصورت برف صورت می گیرد. محتمل ترین منشأ شوری رخداد فرآیند اختلاط بین آب شور با ایزوتوپ غنی تر با آب شیرین با ایزوتوپ سبک تر می باشد. عامل شوری دارای منشأ عمقی نمی باشد؛ بلکه نفوذ آب شور احتمالا از لایه های بالایی و از کنار سفره آبخوان صورت گرفته و عامل شوری در لایه های بالایی قرار گرفته است.