چکیده: منطقه موردمطالعه بخشی از فروافتادگی دزفول در زاگرس چین‌خورده بوده که در بین دو شهر گتوند و لالی قرار می‌گیرد. در این تحقیق دگرریختی‌های واحدهای سنگی رخنمون یافته در پهنه‌ی موردمطالعه با نگاه ویژه بر دگرریختی‌های حاصل از عملکرد گسل پیراحمد مورد بررسی قرارگرفته است. گسل ‌پیر احمد، با روند شمال باختری-جنوب خاوری از مهم‌ترین گسل‌های منطقه بوده که فعالیت نوزمین‌ساختی آن‌ها در سازندهای نئوژن و نهشته‌های کواترنری قابل‌ردیابی است. بر اساس شواهد صحرایی، شواهد جنبش‌های نوزمین‌ساختی این گسل‌ را می‌توان در چین‌خوردگی و گسلش در سازندهای جوان با سن میوسن به بعد، انحراف در مسیر رودخانه، توپوگرافی خشن از دشت به سمت منطقه گسلی، دره‌های v شکل و پرتگاه گسلی مشاهده نمود. بررسی وضعیت چینه‌شناسی منطقه، وجود توالی‌هایی از سازندهای میوسن به بعد را نشان می‌دهد. حرکت معکوس این گسل باعث چین‌خوردگی رسوبات نئوژن و بالاآمدگی رسوبات میوسن نسبت به رسوبات کواترنری گردیده است. بررسی چین‌خوردگی‌ها در این ناحیه با توجه به نقشه‌های زمین‌شناسی، تصاویر ماهواره‌ای و برداشت‌های میدانی نشان می‌دهد که روند عمومی چین‌خوردگی‌ها شمال باختری جنوب خاوری تا خاوری-باختری است که این تغییر روند در بخش غربی منطقه را می‌توان ناشی از عملکرد گسل پیر احمد در این بخش دانست. چین‌های مطالعه شده، طبق رده‌بندی فلوتی بر مبنای زاویه بین یالی در رده‌ی باز (open) قرار می‌گیرند و براساس شیب سطح محوری و میل لولا در دو رده‌ی Upright-gently plunging در تاقدیس گتوند علیا و moderately inclined -gently plunging در تاقدیس ماهور برنجی قرار دارند. به‌منظور بررسی روند عمده‌ی درزه‌های موجود در منطقه و تعیین ارتباط آن‌ها با دیگر ساختارها اقدام به برداشت مشخصات درزه‌ها کرده و نمودار گلسرخی و کنتوری آن‌ها ترسیم گردید. برا این اساس الگوی شکستگی‌های منطقه در 4 دسته شکستگی اصلی دسته‌بندی شده‌اند. درزه کششیj1 و j2 به‌صورت عمود و موازی با محور چین‌خوردگی پیشنهاد شده و درزه‌های j3 و j4 از نوع شکستگی‌های مزدوج در نظر گرفته ‌شده‌اند.