چکیده: پهنه قوچان-شیروان (در فاصله صدو پنجاه کیلومتری شمال شرق مشهد) قطعه‌ای از دشت چناران- بجنورد در کپه داغ بوده که در بین دو شهر قوچان و شیروان قرار می‌گیرد. گسل‌های قوچان، شکرانلو و باغان با روند شمال باختری-جنوب خاوری از مهمترین گسل های منطقه بوده که فعالیت نوزمین ساختی آنها در نهشته های کواترنری قابل ردیابی است. بر اساس شواهد صحرایی، شواهد جنبش های نوزمین ساختی این گسل ها را میتوان در جابه‌جایی آبراهه‌ها، تاثیر بر رسوبات مخروطه افکنه ای و برش در رسوبات کواترنر، مشاهده نمود. حرکت راستا لغز راست بر گسل های باغان و قوچان در پایانه جنوبی در دشت قوچان-شیروان به صورت جهش جانبی(Lateral Ramp) بر روی گسل های F2 و F3 به صورت معکوس مستهلک می شود که بالا آمدن رسوبات کواترنری و تشکیل تیغه هایی از آنها در امتداد گسل های F2 و F3، شواهد صحرایی حاصل از این فعالیت می باشند. شاخص های مورفومتریکی همچون مئاندر آبراهه‌ها، گرادیان شیب رودخانه، شکل حوضه‌ها و برش عرضی دره‌ها، نیز حاکی از فعالیت تکتونیکی در منطقه است. بررسی گسل‌ها نشان می دهد که بیشترین توان لرزه زایی در پهنه قوچان-شیروان مربوط به گسل قوچان (7/4 ریشتر) و بعد از آن مربوط به گسل باغان (6/8 ریشتر) است. بررسی پراکندگی زمین لرزه های دستگاهی، به ویژه ریز لرزه های منطقه مورد مطالعه نیز نشان دهنده تراکم بالای آنها در پایانه گسل های قوچان و باغان و همچنین قرار گیری آنها در فرادیواره این گسل های معکوس می باشد.