چکیده: محدوده مورد مطالعه در شمال شهر قوچان و در ایالت ساختاری کپه داغ خاوری قرار دارد. مطالعات چینه نگاری در این منطقه، وجود واحدهای سنگی کرتاسه و شوریجه را تأیید می کند. ساختارهای تکتونیکی مهمی همچون گسل‌ها و چین‌ها در این محدوده قرار دارند. گسل‌های اصلی این منطقه از نوع امتدادلغز راست بر و همچنین معکوس با مؤلفه امتدادلغز راست بر تعیین شدند که دارای روند عمومی شمال باختر-جنوب خاور (مشابه گسل‌های NW-SE کپه داغی) هستند. بررسی های صحرایی در ایستگاه‌های مجزا بر روی تاقدیس زوباران شرقی و غربی انجام شده است. دو بخش شرقی و غربی توسط گسل قوچان-زوباران از هم جدا شده اند. براساس هندسه به دست آمده برای هر تاقدیس مشخص شد که سطح محوری در تاقدیس زوباران شرقی در حدود ۲۳ درجه دوران پادساعتگرد داشته و این تأییدی بر حرکت امتدادلغز راست بر گسل قوچان-زوباران می باشد. همچنین چین مطالعه شده طبق رده بندی فلوتی بر مبنای زاویه بین یالی در رده ملایم (Gentle) قرار می گیرد. بر اساس شیب سطح محوری و میل لولا جایگاه تاقدیس‌ها در رده ایستاده با لولای افقی (Upright-horizontal) قرار دارد. بررسی شکستگی ها در منطقه در ۱۹ ایستگاه انجام شد و در نهایت ارتباط این شکستگی ها با ساختارهای اصلی منطقه (چین‌ها و گسل‌ها) تعیین شد. بیشترین تراکم شکستگی ها در منطقه مربوط به دو روند NE-SW و NW-SE است. به طور کلی چهار دسته شکستگی در منطقه قابل تشخیص است که به ترتیب شکستگی های دسته ۱ با موقعیت میانگین ۸۱/۲۵۸، شکستگی های دسته ۲ با موقعیت میانگین ۶۹/۱۳۸، شکستگی های دسته ۳ با موقعیت میانگین۷۴/۱۳۷ و شکستگی های دسته ۴ با موقعیت میانگین ۶۸/۲۲۶ می باشند. دسته ۱ و ۳ از نوع کششی و دسته ۲ و ۴ از نوع برشی تعیین شدند. بر اساس موقعیت درزه ها نسبت به محور چین‌ها شکستگی های طولی، عرضی و برشی (مزدوج) در این ۱۹ ایستگاه قابل تشخیص است. بررسی میانگین شکستگی ها نسبت به محور چین در هر تاقدیس، حاکی از دوران پادساعتگرد شکستگی ها در تاقدیس زوباران شرقی به میزان تقریبی ۲۳ درجه نسبت به شکستگی ها در تاقدیس زوباران غربی است. پس از حذف دوران، شکستگی های موجود در زوباران شرقی هندسه یکسانی با شکستگی های تاقدیس زوباران غربی نشان می دهند. بنابراین می-توان تاقدیس زوباران شرقی را ادامه تاقدیس زوباران غربی در نظر گرفت و تفاوت در روند را به جنبش راست گرد گسل نسبت داد. همچنین بر اساس توزیع درزه ها نسبت به لایه بندی بیشترین سطوح درزه ها در رده‌ی درزه های شیبی و مایل تقسیم می شوند. بعلاوه دسته درزه های J۱، J۲، J۳ و J۴ که به طور کلی در حالت های همسو (R)، ناهمسو (R΄) و امتدادی (P) نسبت به گسل‌های منطقه قرار دارند، مورد بررسی قرار گرفته اند. بر این اساس دسته درزه J۱ نسبت به گسل قوچان-زوباران و سالانقوچ به ترتیب در حالت ناهمسو و همسو قرار دارد، دسته درزه J۲ نسبت به هردو گسل در حالت ناهمسو قرار دارد، دسته درزه J۳ به ترتیب در حالت های امتدادی و ناهمسو و دسته درزه J۴ نسبت به گسل های مذکور به ترتیب در حالت های همسو و امتدادی قرار دارد.