چکیده: منطقۀ دشت بو، در شمال باختری شهرستان دامغان، بخشی از نیمۀ جنوبی البرز خاوری است. مطالعات چینه نگاری در این منطقه، وجود واحدهای سنگی مزوزوئیک و سنوزوئیک را با راستای کلی شمال‎خاور – جنوب باختر تأیید می نماید. چین خوردگی واحدهای سنگی را در بلوک های محدود به گسل ها می توان مشاهده نمود. چین های مطالعه شده، طبق رده بندی فلوتی بر مبنای زاویۀ بین دو یال، به طور عمده در ردۀ باز (Open) و تعداد محدودی از آنها در ردۀ ملایم (Gentle) و بسته (Close) قرار می‎گیرند. بر اساس شیب سطح محوری و میل لولا نیز جایگاه چین ها در دو ردۀ ایستاده با میل ملایم (Upright-gently plunging) و پرشیب با میل ملایم (Steeply inclined--gently plunging) قرار دارند. گسل های اصلی منطقه (میلا، مهتاب و صبور) با راستای شمال خاور- جنوب‎باختر، دارای سازوکار معکوس چپ بر و گسل های عرضی شمال تویه و چشمه قلقل با راستای شمال شمال باختر- جنوب‎جنوب خاور، دارای سازوکار معکوس راست بر و گسل دشت بو با راستای تقریبی شمالی – جنوبی دارای سازوکار کنونی چپ بر، می باشند. آرایش هندسی و الگوی حرکتی گسل ها و چین خوردگی واحدهای سنگی، با الگوی دگرشکلی ترافشارشی چپ گرد ناحیه ای انطباق دارد. گسل های عرضی منطقه، همانند گسل های اصلی از نوع پی سنگی نمی باشند و آن ها را می-توان به عنوان گسل های پارگی (Tear Fault) مرتبط با کمربندهای چین خورده-رانده معرفی نمود. ارتباط هندسی و حرکتی گسل های عرضی و اصلی به گونه ای است که گسل های اصلی را می توان گسل انتقالی (Transfer Fault) برای گسل های عرضی در نظر گرفت. سیمای زمین ریختی منطقه به طور عمده تحت تأثیر عوامل ساختاری به خصوص گسل ها می باشد؛ گسل های میلا، مهتاب، شمال-تویه و چشمه قلقل با سازوکار غالب معکوس خود تأثیر زیادی بر شکل‎گیری ارتفاعات منطقه داشته-اند.