چکیده: بیمارستان‌ها مهم‌ترین واحدهای مصرف کننده‌ منابع در بخش بهداشت و درمان می‌باشند لذا توجه به کارایی بخش‌های آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. هدف این پژوهش بررسی و ارزیابی نحوه استفاده از منابع بخش‌های بیمارستان‌‌های دولتی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با استفاده از مفهوم کارایی بوده تا چگونگی استفاده از منابع در جهت بهبود فعالیت‌ها مورد بررسی قرار گیرد. این مطالعه از نوع پژوهش‌های کاربردی است که به روش مقطعی در 6 ماه اول سال 1396 در بیمارستان‌های دولتی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام پذیرفت. ابتدا شاخص‌های ورودی و خروجی بیمارستانی را شناسایی کردیم و در مرحله بعد کارایی بیمارستان‌‌ها را با استفاده از دو مدل CCR و شبکه‌ای موازی محاسبه نمودیم سپس به واکاوی تخصیص منابع پرداختیم. مدل‌های مورد استفاده از نوع برنامه ریزی خطی بوده و برای حل آن‌ها از نرم افزار لینگو نسخه 14 استفاده گردید. تعداد تخت فعال، تعداد پزشکان و تعداد پرستاران به عنوان شاخص ورودی و درصد اشغال تخت، تعداد کل مراجعین و متوسط اقامت بیمار به عنوان شاخص خروجی در نظر گرفته شدند. نتایج آنالیز تخصیص نشان داد که امکان باز تخصیص منابع در راستای افزایش کارایی وجود دارد. باز تخصیص منابع، به طور متوسط امکان افزایش 20 درصد کارایی در مدل اول و 48 درصد در مدل دوم را برای بخش های مختلف فراهم می سازد بنابراین تخصیص بهینه منابع از فاکتورهای کلیدی جهت بهبود عملکرد بخش‌های بیمارستانی است که با توجه به تاثیر مستقیم در کیفیت خدمت رسانی می‌‌بایست به‌طور جدی مورد توجه مدیران حوزه سلامت قرار گیرد.