چکیده: روش های کاهش چاقی در مطالعات اخیر مورد توجّه پژوهشگران قرار گرفته است. فعالیت ورزشی در طولانی مدّت موجب رگزایی، جلوگیری از التهاب و کاهش چاقی می شود، از این رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر یک جلسه فعالیت هوازی تداومی و تناوبی با شدت بالا بر سطوح VEGFو TNF-α بافت عضله نعلی موش های صحرایی نر چاق انجام شد. به منظور انجام تحقیق حاضر 45 سر موش نر ویستار هشت هفته-ای به مدّت هشت هفته با رژیم پر چرب تغذیه شدند. پس از پایان هشت هفته رژیم غذایی 27 سر موش که به وزن مناسب ) gr10±320) رسیده بودند به صورت تصادفی در سه گروه کنترل، فعالیت هوازی تداومی و فعالیت تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. پس از انجام آزمون وامانده ساز، به منظور تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی، گروه تمرین تناوبی پروتکلی شامل گرم کردن، پنج ست با شدت بالا ( 100% VO2max)، که با دوره های با شدت پایین (30% VO2max) از هم جدا شده بودند و سرد کردن انجام دادند. شدت در گروه تمرین تداومی معادل 65% VO2maxبود و مدّت زمان دویدن بر اساس میزان جابه جایی در گروه تمرین تناوبی با شدت بالا محاسبه شد. بلافاصله پس از فعالیت حیوانات تشریح و بافت عضله نعلی آن ها جمع آوری شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری واریانس یک طرفه استفاده شد و سطح معنی داری آزمون ها p<=0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که یک جلسه فعالیت تناوبی با شدت بالا در مقایسه با گروه کنترل و تداومی باعث کاهش معنی دار سطوح VEGF شد و سطوح VEGF در گروه تداومی در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود. همچنین، سطوح TNF-αدر هر سه گروه کاهش معنی داری نداشت. به نظر می رسد، انجام یک وهله فعالیت تناوبی وامانده ساز می تواند موجب کاهش VEGF و فعالیت تداومی موجب عدم تغییر VEGF در عضله نعلی شود که می توان علّت آن را در شدت تمرینات بالاتر تناوبی نسبت به تداومی توجیه کرد. همچنین، از عدم تغییر معنی دار در TNF-α و عدم ایجاد التهاب، می تواند در برنامه های کاهش وزن و بهبود سلامت افراد چاق بهره برد.