چکیده: تمرین تناوبی شدید منجر به بهبودی دو سیستم هوازی و بی هوازی می گردد. با توجه به اینکه این شیوه تمرینی اخیراً ابداع شده است و نیز وجود نتایج متناقض در زمینه تاثیر بی تمرینی متعاقب تمرین تناوبی شدید بر فاکتورهای آمادگی جسمانی، محقق را برآن داشت که به بررسی اثر بی تمرینی متعاقب دو برنامه تمرین تناوبی شدید بر برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی در فوتسالیست های نیمه آماتور بپردازد. بدین منظور 24 نفر از فوتسالیست هایی که در تیم فوتسال بندر امیر آباد بهشهر، حضور داشتند، به طور داوطلبانه برای شرکت در تحقیق انتخاب شدند که به سه گروه هشت نفره، تمرین تناوبی شدید با وهله کوتاه، تمرین تناوبی شدید با وهله طولانی و تمرین سنتی تقسیم شدند. از تمامی آزمودنی های، برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی (توان هوازی، سرعت، چابکی و توان انفجاری) اندازه گیری شدند. هر دو گروه تمرین تناوبی شدید سه جلسه در هفته و در روزهای زوج به مدت 4 هفته، برنامه های تمرینی خود را اجرا کردند و سپس یک دوره بی تمرینی را تجربه کردند. جهت بررسی تغییرات درون گروهی از، روش آماری تی وابسته و جهت بررسی تغییرات درون گروهی از روش تحلیل آماری یک راهه استفاده گردید. نتایج درون گروهی تحقیق نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب بهبود معنی دار سطوح حداکثر اکسیژن مصرفی، سرعت در گروه تجربی گردید، و نیز تغییرات مشابهی در سطوح سرعت در مرحله بی تمرینی نسبت به پس آزمون در گروه های تمرین تناوبی با وهله کوتاه و کنترل مشاهده شد. در حالیکه پس از چهار هفته تمرین در گروه های تحقیق و نیز پس از یک دوره بی تمرینی تغییر معنی داری در سطوح توان انفجاری و چابکی در گروه های تمرینی مشاهده نشد. اختلاف معناداری بین سطوح حداکثر اکسیژن مصرفی و سرعت گروه های مختلف پژوهش در مرحله بی تمرینی مشاهده گردید، در حالیکه بین سطوح توان انفجاری و چابکی گروه ها در مرحله بی تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در مجموع با توجه به پژوهش حاضر، می توان اظهار نمود که متغیر های آمادگی جسمانی تحت تأثیر شدت فعالیت قرار می گیرند و نیز جهت روشن شدن مکانیسم اثر تمرین تناوبی با شدت زیاد بر سطوح این فاکتورها انجام تحقیقات بیشتر ضرورت دارد.