چکیده: زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر 12 هفته تمرین ترکیبی و 8 هفته بی تمرینی متعاقب آن بر سطوح اپلین در زنان دیابتی نوع 2 انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی،30 زن دارای اضافه وزن و چاق دیابتی (47/1 ± 3/75) بطور هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی ساده به دو گروه تمرین( 15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین در یک برنامه تمرینی ترکیبی هوازی (50 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره (HRR)) و مقاومتی ( 50 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه (1RM )) به مدت دوازده هفته به تمرین پرداختند و پس از آن آزمودنیها 8 هفته بی تمرینی را تجربه کردند. خونگیری پس از 12 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف انجام(قبل از شروع تمرینات، 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، بعد از دوره بی تمرینی) و مقادیر آپلین، انسولین سرم خون ، قند خون ناشتا و درصد چربی بدن اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنوف، آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و سطح معناداری (P<0.05) تحلیل شدند. یافته ها: سطح سرمی آپلین در گروه تمرین نسبت به کنترل در پایان دوره بی تمرینی کاهش معنادار یافته بود (P<0.05). این در حالی است که سطح آپلین بلافاصله بعد از دوره تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش داشت اما معنادار نبود. هم چنین سطح قند خون ناشتا در گروه تمرین نسبت به کنترل کاهش معناداری در پایان دوره تمرین و بی تمرینی نسبت به گروه کنترل داشت. سطح انسولین نیز به مانند قندخون ناشتا در گروه تمرین نسبت به کنترل کاهش معنادار داشت. درصد چربی و وزن بدن نیز در گروه تمرین نسبت به کنترل در پایان دوره تمرین و بی تمرینی کاهش معنادار مشاهده شد. نتیجه گیری: در پژوهش حاضر سطح سرمی آپلین در گروه تمرین نسبت به کنترل در پایان دوره تمرین افزایش یافته بود اما در پایان دوره بی تمرینی کاهش یافته بود. شواهدی وجود دارد مبنی بر این-که آپلین، یک آدیپومایوکاین مفید با خواص ضد چاقی و ضد دیابت است که با افزایش جذب گلوکز در بافت های چربی و عضلات اسکلتی، در تنظیم قندخون ناشتا و همئوستاز گلوکز نقش ایفا می کند.