چکیده: چکیده: زمینه و اهداف: نوروپاتی محیطی دیابتی یکی از عوارض میکروواسکولار شایع دیابت نوع 2 است که علت اصلی زخم پا و قطع پا بوده و منجر به کاهش کیفیت زندگی در این افراد می‌شود. عوامل متابولیک و عروقی زمینه‌ساز بروز و پیشرفت نوروپاتی دیابتی هستند. تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر 12 هفته تمرین هوازی بر کنترل گلایسمیک و شاخص‌های جریان خون شریان فمورال سطحی در بیماران دیابتی نوع-2 مبتلابه نوروپاتی محیطی انجام شد. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده، 30 مرد دیابتی نوع 2 که وجود نوروپاتی محیطی در آن‌ها به‌وسیله ابزار MDNS تشخیص داده‌شده بود، بطور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (10.1±53.4 سال، 9.08±86.7 کیلوگرم) و کنترل (9.5±52.2 سال، 5.6±88.8 کیلوگرم) تقسیم شدند. تمرین هوازی شامل 20 تا 45 دقیقه رکاب زدن بر روی دوچرخه ثابت با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره با تکرار 3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. در ابتدای دوره تحقیق و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، اندازه گیری ترکیب بدن، خون‌گیری و ارزیابی‌های نوروپاتی MDNS و سونوگرافی داپلر انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون‌های آماری شاپیرو-ویلک، تی مستقل، تحلیل واریانس مکرر و تحلیل رگرسیون در سطح معنی‌داری 0.05>P آنالیز شدند. نتایج: تحلیل داده ها نشان داد سطوح قند خون ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه تجربی به‌طور معنی داری کاهش یافت (0.05>P). علاوه‌بر این مشاهده شد که FMD در گروه ‌تمرین به‌طور معنی‌داری افزایش یافت (1.81±3.19% در پیش‌آزمون و 1.18±5.58% در پس‌آزمون) (0.05>P). ضربان قلب استراحتی نیز در گروه تمرین بعد از مداخله به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (0.05>P). زمان رسیدن به حداکثر قطر نیز در گروه تمرین بعد از مداخله به‌طور معنی داری کاهش یافت (0.05>P). با این‌حال، تغییرات معنی‌داری در قطر شریان، ضخامت انتیمامدیا و نرخ برشی در شریان فمور مشاهده نشد (0.05>P). همچنین، امتیاز MDNS نیز در گروه تمرین بعداز مداخله بطور معنی‌داری نسبت به کنترل کاهش یافت (0.05>P). به علاوه، نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که تغییرات FMD و HbA1c می‌تواند 59% تغییرات MDNS را تبیین کند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر می توان بیان کرد 12 هفته تمرین هوازی می‌تواند تأثیرات مطلوبی بر کنترل قند خون و بهبود عملکرد عروقی در بیماران دیابتی نوع-2 مبتلابه نوروپاتی محیطی داشته باشد. بااین‌حال، بنظر می‌رسد این دوره مداخله ورزشی کوتاه مدت تأثیر ساختاری عروقی قابل‌توجهی نداشته است. همچنین، بنظر می‌رسد بخشی از واریانس تغییرات MDNS در اثر ورزش ناشی از تغییرات واریانس FMD و HbA1c باشد. با این حال، با توجه به حجم نمونه کوچک در این تحقیق نیاز است این یافته در تحقیقات آتی به تایید برسد.