چکیده: هر گونه تغییر در متغیرهای حیاتی بدن منجر به عوارض جبران ناپذیری بر سایر قسمتهای آن خواهد شد. یکی از مهمترین پارامترهای بدن هر فرد، سطح گلوکز خون است که در افراد دیابتی به دلیل اختلال در سیستم طبیعی کنترل، تنظیم نمیشود. در صورت شناسایی زود هنگام این اختلال، روشهای متعددی جهت کنترل آن وجود دارد. در دیابت نوع 1، پانکراس قادر به ترشح انسولین که هورمون تنظیم کننده قند خون است، نمیباشد. به همین دلیل این بیماران نیازمند تزریق انسولین به روش گسسته یا پیوسته هستند. این تزریق انسولین باید کاملاً کنترل شود، چون افزایش بیش از حد آن در برخی موارد حتی منجر به مرگ شخص خواهد شد. به دست آمده از دو گروه افراد PPG در این پایان نامه، در فاز اول با استفاده از اطلاعات سالم و بیمار، مدلی جهت تشخیص زودهنگام و غیرتهاجمیاین بیماری ارائه شده است. در فاز دوم پس از بیان معادلات غیرخطی بیان کننده دینامیک انسولین-گلوکز، از الگوریتم های تطبیقی و فازی -تطبیقی برای تعیین دوز دقیق انسولین مورد نیاز بدن و کنترل سطح گلوکز خون بهره گرفته شده است. نتایج نشان دهنده برتری روش فازی- تطبیقی نسبت به سایر روشهای کنترلی به خصوص در مواردی که الگوریتم برای مدت زمان طولانی مورد استفاده قرار میگیرد، میباشد.