چکیده: تمرین ورزشی با محدودیت جریان خون (BFR)، تمرینی مفید و موثر برای افزایش ارتقا سطح عملکرد ورزشکاران است. هدف کلی از انجام این تحقیق، بررسی اثر یک جلسه راه رفتن روی تردمیل با محدودیت جریان خون بر سطح سرمی هورمون های رشد، عامل رشد شبه انسولین-1،کورتیزول و برخی عوامل همودینامیک در دانشجویان دختر غیرفعال بود. 30 دانشجو ی دختر سالم با میانگین سنی 1/76±20/27 سال که داوطلب شرکت در مطالعه بودند، به عنوان نمونه آماری انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه: 1) راه رفتن روی تردمیل با محدودیت جریان خون (با شدت 2مایل بر ساعت، 5 ست2 دقیقه ای با یک دقیقه استراحت بین هر ست)، 2) راه رفتن روی تردمیل بدون محدودیت جریان خون (با همان حجم ورزش) و 3) کنترل (با محدودیت جریان خون و بدون ورزش) قرار گرفتند. سطح سرمی هورمون ها در شرایط ناشتایی قبل و بلافاصله بعد از ورزش اندازه گیری شد. عوامل همودینامیک نیز قبل از شروع جلسه ی ورزش و 20 دقیقه پس از پایان جلسه اندازه گیری شد. برای مقایسه تفاوت میانگین متغیرها از آزمون آماری ANOVA استفاده شد. سطح معنا داری آماری p<0/05 تعیین شد. تحلیل داده ها نشان داد یک جلسه راه رفتن روی تردمیل با محدودیت جریان خون باعث افزایش معنا دار سطح سرمی هورمون رشد، عامل رشد شبه انسولین-1 و کورتیزول در مقایسه با مقادیر پیش از ورزش شد (p<0/05). نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که بین میانگین سطح سرمی هورمون رشد، عامل رشد شبه انسولین-1 و کورتیزول سه گروه پس از یک جلسه ورزش تفاوت معناداری مشاهده شد (p<0/05). همچنین تحلیل داده ها نشان داد هر دو برنامه ورزشی باعث افزایش معنا دار عوامل همودینامیک ضربان قلب، فشار خون سیستولیک و حاصلضرب فشارخون سیستولیک در ضربان قلب در مقایسه با مقادیر پیش از ورزش شد (p<0/05). پس از یک جلسه ورزش، بین ضربان قلب و فشارخون سیستولیک سه گروه تفاوت معناداری مشاهده شد (p<0/05) و میزان افزایش در گروه ورزش BFR بیشتر از گروه بدون BFR بود. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که یک جلسه تمرین روی تردمیل همراه با محدودیت جریان خون می تواند باعث افزایش بیشتر هورمون های کاتابولیک-آنابولیک و باعث تغییر برخی عوامل همودینامیک در دختران جوان غیرفعال شود؛ که این موضوع بیانگر افزایش نیازهای عضله قلب در پاسخ به ورزش BFR است. از اینرو به لحاظ کاربردی، به نظر می رسد محدود شدن جریان خون در راه رفتن روی تردمیل خود عامل مهمی در ایجاد پاسخ های حاد هورمونی است و محدودیت اجرایی کمتری در مقایسه با تمرینات قدرتی با شدت بالا دارد و در عین حال اهدافی را که از تمرینات با شدت بالا انتظارمی رود، برآورده می سازد و برای طیف وسیع تری از مردم، از جمله افراد غیرفعال، ضعیف، بیمار و مسن قابل اجرا است.