چکیده: افزایش میزان فعالیت بدنی در اوقات فراغت با رعایت فاکتور های شدت ، مدت، استمرار و.. باعث کاهش ابتلاء به سندرم متابولیک می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی شیوع سندرم متابولیک و ارتباط آن با ترکیب بدنی در مردان سنین 45 تا 80 سال شرکت کننده در ورزش صبحگاهی شهرستان شاهرود بود. روش نمونه گیری این پژوهش به صورت نمونه گیری در دسترس و هدفمند بوده است. تعداد 80 مرد برای شرکت در مطالعه داوطلب شدند. افرادی که حداقل 3 روز در هفته در 3 سال گذشته در ورزش صبحگاهی شرکت کرده بودند، برای پژوهش انتخاب شدند و افرادی که داده های مربوط به فعالیت بدنی ، پیکر سنجی و بیوشیمیایی آنها ثبت نشده بود از مطالعه خارج شدند. در نهایت 55 مرد با میانگین سنی (05/8±27/61) وارد پژوهش شدند . اطلاعات فردی (سن ، سابقه مصرف سیگار، وضعیت تحصیلی افراد و سابقه مصرف دارو...) و میزان فعالیت بدنی، توسط پرسشنامه دموگرافیک و اطلاعات غذایی توسط پرسشنامه FFG جمع آوری شد. پس از اندازه گیری شاخص های توده ی بدنی (وزن بدن،توده ی چربی بدن، درصد چربی بدن، توده ی خالص بدن(LBM )، شاخص توده ی بدن (BMI ))، فاکتور های خونی، فشارخون، محیط کمر (WC) ، نسبت محیط کمر به باسن (WHR) اندازه گیری شد. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 21 انجام شد. از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای نرمال بودن داده ها استفاده شد و میزان همبستگی بین شاخص های سندرم متابولیک و ترکیب بدنی از ضریب همبستگی پیرسون محاسبه شد. نتایج تحقیق نشان می دهد را که در 7/23 درصد افراد تحقیق سندرم متابولیک مشاهده شد که این کاهش نشان دهنده تاثیر فعالیت بدنی می باشد.در نتایج مربوط به ارتباط بین شاخص های سندرم متابولیک با ترکیب بدنی، فشار خون با هیچ یک از شاخص های ترکیب بدنی ارتباط معنادرای نشان نداد و گلوگز ناشتا نیز فقط با وزن بدن ارتباط معنادرا داشت. این در حالی است که تری گلیسرید علاوه بر وزن بدن با BMI، محیط کمر و توده ی خالص بدن ارتباط معنادرا داشت. سطح سرمیHDL نیز با وزن بدن ارتباط معکوس و معنادار نشان داد و محیط کمر تنها شاخص سندرم متابولیک بود که با همه شاخص های ترکیب بدنی در ارتباط بود. بیشترین ارتباط بین وزن بدن و شاخص های سندرم متابولیک مشاهده شد. می توان نتیجه گرفت که شرکت در ورزش صبحگاهی باعث بهبود شاخص های سندرم متابولیک و ترکیب بدنی می شود و ابتلا به سندرم متابولیک را کاهش می دهد. با توجه به این که در مطالعه ی حاضر وزن بدن بیشترین ارتباط را با شاخص های سندرم متابولیک نشان داد از این رو پیشنهاد می شود که مطالعات علاوه بر محیط کمر و BMI، وزن بدن را نیز برای شناسایی عوامل خطر بیماری ها در نژادهای و سنین مختلف اندازه گیری کنند.