چکیده: عملکرد سیستم تنفّسی بر عملکرد ورزشی شناگران تأثیر می گذارد. عضلات شکمی و دیافراگم به عنوان عضلات مشترک سیستم ثبات مرکزی و دستگاه تنفّسی در بهبود عملکرد ورزشی شناگران از اهمیّت ویژه ای برخوردار هستند. از اینرو، هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین ثبات مرکزی و عملکرد ریوی در شناگران دختر تمرین کرده بود. بدین منظور، 40 شناگر دختر با دامنه سنّی 7 تا 15 سال به روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنی ها براساس سابقه تمرین به دو گروه با سابقه تمرین بیش از 3 سال (29=n) و سابقه تمرین کمتر از 1 سال (11=n) تقسیم شدند. برای اندازه گیری شاخص های ریوی از اسپیرومتر دیجیتال در وضعیّت نشسته و برای اندازه گیری ثبات مرکزی از پروتکل مک گیل استفاده شد. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین ثبات مرکزی و عملکرد ریوی پویا و ایستا در هیچ یک از گروه-ها ارتباط معناداری وجود ندارد. ضرایب همبستگی پیرسون در شناگران گروه دوّم که سابقه تمرینی کمتری داشتند، در مقایسه با شناگران گروه اوّل بالاتر بود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان دادند که از بین آزمون های ثبات مرکزی، آزمون استقامت عضلات پهلوی راست در گروه اوّل و آزمون های استقامت عضلات پهلوی چپ و استقامت عضلات بازکننده پشت در گروه دوّم، عملکرد ریوی شناگران را پیش بینی می کنند. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که بین عملکرد ریوی و ثبات مرکزی در شناگران تمرین کرده ارتباط معناداری وجود ندارد و تمرین طولانی مدّت شنا این ارتباط را کاهش می دهد. از اینرو، تحقیق بیشتری موردنیاز است تا سایر عوامل اثرگذار بر این ارتباط شناسایی شود و از این طریق بتوان به افزایش عملکرد ورزشی در شناگران نوجوان تمرین کرده کمک کرد.