چکیده: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر پیش سرمایشی اندام تحتانی بر زمان شنای قورباغه 50 متر و 100 متر در شناگران دانشگاهی بود. تحقیق حاضر به روش نیمه تجربی و از نوع کاربردی است که برای اجرای پژوهش 12 شناگر دانشگاهی شهر شاهرود (میانگین سن 22/08 سال، قد 1/80 متر، وزن 75/08 کیلوگرم، حداکثر اکسیژن مصرفی 48/14 میلی‌لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) به‌صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. سپس در دو جلسه جداگانه ( فعالیت با پیش سرمایش اندام تحتانی و بدون پیش سرمایش) به فاصله 4 روز در این تحقیق شرکت کردند. پروتکل تمرین شامل گرم کردن به مدت 6 دقیقه با 60 درصد ضربان بیشینه و پیمودن مسافت 50 متر و 100 متر با شنای قورباغه بود. در جلسه‌ای که فعالیت با پیش سرمایش انجام شد آزمودنی‌ها تا ناحیه کمر و به مدت 8 دقیقه در آب سرد غوطه‌ور شدند. متغیرهای اصلی پژوهش (رکورد 50 متر و 100 متر) به‌وسیله کورنومتر اندازه‌گیری شد. همچنین ضربان قلب، دمای مرکزی بدن، لاکتات خون در طول تمرین و در مراحل مختلف اندازه گیری شد. و در پایان شاخص درک بورگ اندازه گیری شد. میانگین رکورد 50 متر و 100 متر در گروه فعالیت با پیش سرمایش (به ترتیب 74 و 126 ثانیه) پایین‌تر از میانگین گروه بدون پیش سرمایش (82 و 128 ثانیه ) بود که تفاوت معنی داری را نشان نداد (p<0/05). همچنین میانگین شاخص درک بورگ در گروه پیش سرمایش(1/42) پایین‌تر از گروه بدون پیش سرمایش(2/67) بود وتفاوت معنی داری داشت (p<0/05). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد، پیش سرمایش هرچند موجب بهبود رکورد 50 متر و 100 متر در شناگران دانشگاهی نمی شود ولی سبب کاهش فشار تمرین می گردد.