چکیده: زمینه و هدف: فعالیت بدنی تغییرات ساختاری و عملکردی در قلب ورزشکاران به ویژه بطن چپ ایجاد می کند، که به شدت و مدت ورزش بستگی دارد. پژوهش حاضر اثر مدت زمان شنا را بر بیان ژن هیپرتروفی بطن چپ موش های نر بررسی می-نماید. روش کار: 18سر موش نر (g20±200) به سه گروه کنترل، شنای میان و شنای بلند مدت تقسیم شدند. گروه های تمرینی (ده هفته و 5روز در هفته) در آب 2±28 درجه شنا کردند. در هر جلسه گروه میان مدت یک ساعت و گروه بلندمدت از هفته ی پنجم تا دهم سه ساعت شنا کردند. برای سنجش بیان ژن های پورین متصل به اجزای پروتئینβ، عامل افزایش دهنده ی میوسیتc2 و هیستون داستیلاز4 از روش real-time PCR استفاده شد. اختلاف بین گروهی با روش آنوا یک طرفه و مقایسه ی گروه ها توسط تست تعقیبی توکی تعیین گردید(05/0p≤). یافته ها: در هر دو گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل، اقزایش بیان ژن های پورین متصل به اجزای پروتئینβ و هیستون-داستیلاز4، و کاهش بیان ژن عامل افزایش دهنده ی میوسیتc2 مشاهده شد، همچنین بیان ژن های پورین متصل به اجزای پروتئینβ و هیستون داستیلاز4 در گروه میان مدت در مقایسه با گروه بلندمدت شنا نیز افزایش معناداری یافت (001/0=p). به علاوه وزن قلب و نسبت وزن قلب/ سطح رویه ی بدن در گروه شنای میان مدت و بلند مدت در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معناداری پیدا کرد(001/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد که ده هفته تمرین شنا می تواند بیان ژن MEF2C را کاهش دهد و همچنین بیان ژن های -βPUR و HDAC4 را افزایش دهد و از آنجایی که این تمرینات در افزایش متغیرهای وزن قلب، بطن چپ و شاخص های مرتبط موثر است. از این رو انجام تمرین شنا به ویژه طولانی مدت را می توان به عنوان یک استراتژی مهم در راستای بهبود و عملکرد قلب توصیه نمود.