چکیده: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات مقاومتی بر عملکرد ریوی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح تحقیق از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو ناحیه دو شهر یزد تشکیل می دهد. یک ماه پس از اعلام فراخوان، 58 زن مبتلا به دیابت، داوطلب همکاری با پژوهش حاضر شدند. از بین افراد داوطلب، 38 نفر با میانگین سنی 40- 55 سال و میانگین شاخص توده بدنی (BMI) 39/3±50/30 کیلوگرم بر متر مربع به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و پس از اخذ رضایت نامه و تکمیل پرسشنامه ثبت اطلاعات شخصی و سوابق پزشکی برای انجام آزمایشات قند خون ناشتا و اسپیرومتری به آزمایشگاه معرفی شدند. آزمودنی ها به طورتصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی (14نفر)، تمرین مقاومتی عضلات مرکزی (14نفر) و گروه کنترل (10نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته، هر هفته 3 روز و هر روز 60 تا 75 دقیقه تحت نظر مربی انجام شد. در پایان مدت تمرین در بین گروه های مختلف از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) استفاده شد و از آزمون تعقیبی توکی نیز برای تعیین میزان تفاوت ها استفاده گردید. سطح معناداری 05/0 p≤ در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد بین WC(02/0 P=) و WHR (001/0 P=) سه گروه مبتلا به دیابت در پایان مطالعه تفاوت معناداری وجود دارد. این در حالیست که بین BMI (74/0 P=) و وزن بدن (89/0 P=) سه گروه دیابتی در پایان مطالعه تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین FVC گروه تمرین مقاومتی عضلات مرکزی با گروه تمرین مقاومتی و گروه کنترل اختلاف معنا داری مشاهده شد (001/0 P=). این در حالیست که تفاوت بین FVC گروه تمرین مقاومتی و کنترل به لحاظ آماری معنادار نبود (11/0 P=). بین FEV1گروه تمرین مقاومتی عضلات مرکزی با گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده شد (001/0 P=)؛ اما تفاوت بین FEV1 گروه تمرین مقامتی با گروه مقاومتی عضلات مرکزی (09/0 P=) و گروه کنترل (08/0 P=) به لحاظ آماری معنادار نبود. براساس یافته های تحقیق، می توان نتیجه گرفت که تمرین مقاومتی عضلات مرکزی که عضلات بخش مرکزی بدن از جمله عضله دیافراگم را تقویت می کند، برای بهبود شاخص های ریوی مؤثرتر از تمرین مقاومتی با اندام فوقانی و تحتانی است. از اینرو پیشنهاد می شود برای پیشگیری از ابتلاء به عوارض ریوی در بیماران دیابتی از تمرینات مقاومتی عضلات مرکزی به عنوان یک روش درمانی مؤثر، بی خطر و کارآمد در کنار سایر روش های تمرینی استفاده شود.