چکیده: از آنجایی که گسل تاثیر قابل ملاحظه ای در مهاجرت و ایجاد تله هیدروکربنی دارد، تشخیص آن یکی از مهم-ترین مولفه های تفسیر لرزه ای در اکتشافات نفت می باشد. به طور مرسوم، تفسیر گسل با بررسی مقاطع و برش های زمانی لرزه ای توسط مفسر انجام می شود. این روش سلیقه ای و همچنین زمان بر است. بعلاوه، به دلیل اثر نویز و همچنین بازتاب ضعیف، تصویرسازی و شناسایی الگوی گسل بر روی داده های لرزه ای یک کار حساس و مسئله ای چالش برانگیز است. بنابراین، استفاده از نشانگرهای لرزه ای برای این مشکل در دهه های اخیر به طور گسترده ای توسعه یافته است. دشت گرگان در شمال ایران منطقه ای ناشناخته از نظر اکتشاف هیدروکربن است که تحقیقات کمی در این زمینه انجام شده است. در این پایان نامه، پژوهشی در مورد به تصویرکشیدن الگوی گسلی در داده های لرزه ای به دست آمده در این منطقه انجام شده است. روش تحقیق بر مبنای استفاده از برخی نشانگرهای لرزه ای مناسب در تشخیص گسل می باشد. بیشتر نشانگرهای مناسب برای تشخیص گسل بر اساس ناپیوستگی و عدم تشابه در امتداد بازتابنده های داده های لرزه ای است. چندین نشانگر مورد آزمایش قرار گرفت و در نهایت چهار نشانگر به منظور تحقیق انتخاب شدند. این نشانگرها عبارتند از واریانس، تباین دامنه، آشفتگی و شباهت. تجزیه و تحلیل نشانگرها در پنج مقطع لرزه ای دو بعدی انجام شده است. نتایج نشان داد که نشانگر واریانس از کارآیی بالاتری در تصویرسازی الگوی گسلی برخوردار است و ضعیف ترین نتایج توسط نشانگر آشفتگی به دست آمده است. در این تحقیق، یک مدل ساختاری با استفاده از اطلاعات موجود در مورد سازندهای زیرسطحی و همچنین انتخاب بازتابنده ها روی داده های لرزه ای، ارائه شده است که الگوهای گسلی شناسایی شده توسط نشانگرهای لرزه ای در این مدل نشان داده می شود.