چکیده: فرآیند افزایش تخلخل موثر به صورت مصنوعی در سازندهای با تخلخل پایین، سبب بالا رفتن جریان سیال و افزایش استخراج از منابع هیدروکربنی می شود. شکست هیدرولیکی به عنوان یک فرآیند آغاز و گسترش شکستگی ها در اثر تزریق سیال به درون قسمتی از چاه حفر شده در سازند، در این زمینه شناخته شده است. پارامترهای بسیاری بر روی آزمایش شکست هیدرولیکی تاثیرگذار هستند، که از میان آن ها می توان به مواردی همچون مقدار تنش های اعمالی، نرخ تزریق سیال، ویسکوزیته و فشار سیال و مقاومت کششی سنگ ها اشاره کرد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر پارامترهایی چون ویسکوزیته، نرخ تزریق و فشار سیال تزریق شده در آزمایش شکست هیدرولیکی است. در این راستا، بر روی نمونه‌های تهیه شده از سنگ مخزن، نمونه‌های سیمانی، صحرایی رخنمون (آهک، توف، ماسه سنگ و گرانیت) تأثیر پارامترهای ذکر شده بررسی شد. پس از انجام مطالعات سنگ شناسی، تعیین پارامترهای پتروفیزیکی و مکانیک سنگی این نمونه ها، تعدادی آزمون شکست هیدرولیکی بر روی نمونه ها انجام شد. در این آزمایش ها، نمونه ها تحت شرایط تنش های محوری و جانبی مختلف قرار گرفته، سپس با تزریق سیال های مختلف (آب، روغن، بنتونیت، گوارگام و زانتان گام) به درون گمانه حفر شده در مرکز نمونه، با نرخ تزریق های مختلف، فشار شکست هیدرولیکی اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که با افزایش ویسکوزیته و نرخ تزریق سیال، فشار شکست و فشار سیال تزریق شده افزایش می یابد. با کاهش ویسکوزیته و ثابت بودن نرخ تزریق سیال، تعداد شکستگی ها افزایش پیدا می کند. در آزمایش شکست هیدرولیکی، مقاومت کششی نمونه ها محاسبه و با مقاومت کششی به دست آمده از روش برزیلی مقایسه شد. نرخ تزریق و ویسکوزیته سیال عامل اصلی افزایش مقاومت کششی نمونه ها در روش شکست هیدرولیکی است. با افزایش تنش محصورکننده، نسبت فشار شکست به تنش های جانبی کاهش می یابد. نتایج به دست آمده با مطالعات سنگ شناسی، پتروفیزیکی و مکانیک سنگی نمونه ها همخوانی بسیار خوبی نیز دارد.