چکیده: نفوذ آب به داخل تونل را می توان به عنوان یکی از عواملی دانست که در حین ساخت و نیز هنگام بهره برداری حفریات زیر زمینی باید به دقت مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد در غیر این صورت سبب بروز مشکلات فراوانی خواهد شد. عملیات تزریق به عنوان یک راه حل ارزان و موثر در بهبود ویژگی های توده سنگ از جمله کاهش نفوذ پذیری آن به شمار می رود. هدف در این نوع تزریق ایجاد یک ناحیه نفوذ ناپذیر و به اندازه کافی گسترده در اطراف تونل برای جلوگیری از نشت آب به درون تونل است. این پایان نامه تلاشی برای ارائه طرح تزریق قطعه یک تونل انتقال آب کرج -تهران و پیش بینی میزان کارایی آن است. به منظور نیل به این هدف، ابتدا وضعیت نفوذپذیری زمین در نواحی بحرانی، بر اساس مدل های تحلیلی بررسی شد که نتایج با تجربیات حاصل از وضعیت نفوذپذیری در تونل های مختلف و نتایج مدل سازی عددی مطابقت خوبی نشان داد. در گام آخر، طراحی پارامتر های تزریق آب بند، برای تونل مورد مطالعه، انجام شد. با در نظر گرفتن محدوده عملی ایجاد یک ناحیه تزریق شده در اطراف تونل انتقال آب کرج –تهران و همچنین با توجه به استفاده از یک دوغاب پایه سیمان پرتلند معمولی می توان عنوان کرد که تزریقِ "پس از اجرا" در نواحی بحرانی تونل 70 الی 80 درصد در کاهش آب نشتی به تونل موثر خواهد بود.