چکیده: امروزه بهسازی و مقاوم سازی سازه های موجود یکی از روش های موثر در بهبود عملکرد سازه ها می باشد. از این رو مصالحی همچون کامپوزیت های FRP انتخاب مناسبی در این زمینه می باشد. اما FRP ها بعلت داشتن مواد پلیمری از جمله اپوکسی ها در مقابل حریق و آتش سوزی خواص مکانیکی خود را از دست داده و اثر تقویتی FRP ها نمی تواند حفظ شود. به منظور حل این مشکل چسب هائی با پایه سیمانی جهت مقاوم سازی سازه های بتنی با FRP توسط بعضی از محققین معرفی گردید، و از طرفی اکثر چسب های پایه سیمانی فاقد شکل پذیری مناسب می باشد. به همین جهت بارهای وارده را نمی تواند از بتن به کامپوزیت های FRP انتقال داد و همچنین ساختار شکست آنها عموما تردد و فاقد هرگونه هشدار می باشد. بنابراین لازم است که چسب پایه سیمانی با شکل پذیری مطلوب که بتواند بطور موثر بارهای وارده را از بتن سازه به کامپوزیت های FRP انتقال دهد بدون اینکه در دماهای بالا دچار خرابی شود ساخته و توسعه یابد. به همین جهت ECC یک کاندیدای امیدبخش و مناسب برای چنین کاربردهای مقاوم سازی و تقویت می باشد. این شکل پذیری ECC توسط ترک های ریز ( با پهنای کمتر از 100 میکرون) در مرحله سخت شوندگی کرنش بدست می آید. لذا در این تحقیق مدل سازی عددی تیرهای مقاوم شده با مصالح پایه سیمانی مهندسی شده و شبکه BFRP مورد بررسی قرار گرفت. استفاده از ECC در ضخامت های مختلف و همچنین چندین شبکه الیاف با خواص مکانیکی و قطرهای متفاوت جهت مقاوم سازی تیرها مورد ارزیابی واقع شد. برای این منظور و برای شبیه سازی تیر تحت آزمایش خمش چهارنقطه ای، یک مدل عددی با استفاده از نرم افزار آباکوس ایجاد شد و برای صحت سنجی از نتایج آزمایشگاهی موجود استفاده گردید در انتها یک مطالعه پارامتری بر روی عوامل تاثیرگذار بر مقاومت تیر انجام شد. نتایج نشان داد که افزایش ضخامت لایه ECC باعث افزایش ظرفیت خمشی مقطع تیر خواهد شد و همچنین افزایش قطر شبکه الیاف جهت بالابردن ظرفیت خمشی تا زمانی موثر است که مقطع دچار جدایش شبکه الیاف و یا گسیختگی بتن فشاری نگردد.