چکیده: در سطح شهرهای ساحلی کشور ایران، کانال‌های سیلاب بلااستفاده‌ای وجود دارد که در طی سال‌ها وضعیت آن‌ها به وضعیتی نابه‌سامانی تبدیل شده‌است. با تبدیل این کانال‌های بلااستفاده به آبراهه‌های تفریحی می‌توان محیطی جذاب و سالم برای استفاده‌ی عموم ایجاد کرد. این کار از طریق کاهش تراز کف کانال تا زیر سطح آب دریا و جاری شدن آب دریا در داخل کانال امکان‌پذیر است. در این تحقیق، امکان‌سنجی اجرای طرحی مشابه بر روی یکی از کانال‌های شهرستان چابهار بررسی می‌شود. دو سناریو در رابطه با امکان ساخت آبراهه در نظر گرفته شد. اول یک آبراهه یک طرفه و بن‌بست و دوم آبراهه‌ای که از دو طرف به دریا متصل باشد. با استفاده از نرم‌افزار مایک ۲۱ و ماژول‌های هیدرودینامیک و انتقال به تحلیل این موضوع پرداخته می‌شود. از طریق ماژول هیدرودینامیک کالیبراسیون منطقه مورد مطالعه انجام شد. سپس در سناریو‌ی اول، در اجرای مدل با ماژول انتقال، نقطه‌ای را به عنوان آلودگی در انتهای آبراهه قرار داده شد و وضعیت آن مورد بررسی قرار گرفت. در سناریو دوم هم به همین ترتیب ماژول انتقال اجرا گردید. نتایج نشان داد که گردش آب و فلاشینگ در سناریوی اول به دلیل حوضچه‌ی آرامش بندر و وجود اسکله‌ای در کنار آبراهه، با مشکل روبرو می‌شود و بعد از گذشت یک ماه فلاشینگ به صورت مناسب انجام نمی‌گیرد. در سناریو دوم به دلیل متصل بودن آبراهه به آب دریا از دو طرف این مشکل پیش نمی‌آید و فلاشینگ آب از طریق آبراهه دوم به آسانی امکان‌پذیر خواهد بود.