چکیده: سازه های فضایی مناسب ترین سازه ها برای پوشش فضاها با دهانه های بزرگ می باشد. سازه های فضا کار گروهی از سازه ها هستند که دارای عملکرد سه بعدی می باشند. در عمل سازه های فضا کار به گروه خاصی از سازه ها گفته می شود که شامل شبکه ها، گنبدهای استوانه ای ، گنبد های کروی، دکل ها، شبکه ها ی کابلی، سیستم های غشایی ، سازه های تاشو و تنسگریتی ها هستند. سازه های تنسگریتی شامل مجموعه ناپیوسته ای از عناصرفشاری در داخل مجموعه پیوسته ای از عناصر کششی می باشند که به وسیله حالت خودتنیدگی پایدار می شوند. در سازه های تنسگریتی لزوم اعمال پیش تنیدگی برای ایجاد سختی، عدم وجود سخت شدگی کرنشی برای اعضای کششی بعد از ناحیه پلاستیک و مکانیزم گسیختگی از جمله عوامل مهم و تأثیر گذار برای تحلیل سازه های تنسگریتی می باشد. در واقع این سازه ها دارای چندین مکانیزم بینهایت کوچک می باشند، و ایجاد سختی با اعمال پیش تنیدگی، موجب پایداری سازه می گردد. در این پایان نامه، پس از آشنایی با سازه های تنسگریتی، انواع مدول ها مورد بررسی قرار گرفت. سپس مسئله انتخاب مناسب ترین آرایش برای پوشش تخت مورد بحث قرار گرفت. برای ادامه کار، ساختار تنسگریتی با ترکیب مدول های هرمی با چهار عضو فشاری که در نهایت با آرایش پیوسته ، سطح مشبک تختی را ایجاد نموده اند، مورد بررسی قرار گرفته شده است. سپس رفتار خرابی این سازه تحت بارگذاری استاتیکی، با انجام تحلیل های غیر خطی هندسی و رفتار غیر خطی مصالح به روش اجزا محدود بررسی شده است. در مدل سازی غیر خطی برای اعضای کششی، رفتار تنش – کرنش مصالح به صورت چند خطی ایزوتروپیک در نظر گرفته می شود. بدین معنی که تا نقطه تسلیم، رابطه تنش – کرنش به صورت خطی و پس از آن به صورت غیر خطی غیر ارتجاعی می باشد. در مدل سازی غیر خطی برای عناصر فشاری از پاسخ های تنش – کرنش محوری اعضای فشاری در حضور نقص اولیه استفاده شده است. مدل سازی رفتار اعضا شامل پاسخ غیر الاستیک پس کمانشی اعضای فشاری با مد نظر قرار دادن نقص اولیه و گسیختگی غیر خطی اعضای کششی می باشد. تأثیر پیش تنیدگی و نقص اولیه در مکانیزم های گسیختگی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. بر اساس تحلیل ها و بررسی های انجام شده، نتایجی در مورد رفتار خرابی سازه های تنسگریتی بدست آمده است و پیشنهادهای طراحی برای جلوگیری از وقوع مکانیزم خرابی کلی (مکانیزم خرابی خطرناک) ارائه گردیده است. از بین مکانیزم های خرابی، مکانیزم خرابی کلی نامطلوب است. چرا که این مکانیزم خرابی بدون هیچ گونه علائم هشدار دهنده ای، به صورت ترد و ناگهانی اتفاق می افتد. اما مکانیزم های خرابی موضعی بدلیل اینکه به صورت ناگهانی و ترد رخ نمی دهند، نسبت به مکانیزم خرابی کلی ارجحیت دارد. در بین مکانیزم های خرابی موضعی نیز، خرابی موضعی ناشی از کمانش عضوی بدلیل حالت شکل پذیری که نسبت به خرابی موضعی با فروجهش دارد، مطلوب تر است. بنابراین پیشنهادهایی جهت ممانعت از مکانیزم های گسیختگی خطرناک ارائه شده است.