چکیده: با توسعه روزافزون سازه های بتنی و با تأکید بر مقاومت و دوام ازیک‌طرف و عدم وجود کارگران ماهر از طرف دیگر؛ گسترش صنعت پیش ساخته ی بتنی در دنیا موجب گردید بتنی طراحی گردد که برای تراکم خود نیازی به لرزش در هنگام بتن ریزی نداشته باشد. استفاده از انواع پوزولان ها به‌عنوان ماده جایگزین سیمان در بتن علاوه بر کمک به کاهش مصرف سیمان و انرژی و تولید گازهای گلخانه‌ای، خواص مکانیکی مانند مقاومت فشاری در سنین بالا و دوام بتن نظیر نفوذپذیری را بهبود می‌بخشد؛ همچنین استفاده از مواد پوزولانی همراه با مواد افزودنی شیمیایی در سال‌های اخیر این امکان را برای دانشمندان علم تکنولوژی بتن فراهم نموده است که بتوانند بتن‌های خاصی را برای شرایط مختلف طراحی نمایند. در تحقیق حاضر به بررسی ضریب K در بتن خودتراکم پرداخته شده است. ضریب k بیانگر میزان اثربخشی پوزولان های مختلف بر مقاومت و دوام بتن می باشد به نحوی که میکروسیلیس در مقادیر برابر اثر بیشتری نسبت به سیمان دارند در حالی که خاکستر بادی و پوزولان های طبیعی معمولا در اوزان مساوی کم اثرتر می باشند. در تحقیق انجام‌شده 39 طرح مخلوط بتن خودتراکم در نسبت های آب به سیمان 0.40، 0.45 و 0.50 با مصرف میکروسیلیس، پوزولان خاش، زئولیت و سرباره کوره آهن‌گدازی استفاده گردیده که با بتن شاهد در سن مقاومتی 28 روزه مورد مقایسه قرارگرفته است و ضریب K در بتن خودتراکم محاسبه گردیده است.