چکیده: طبیعت پیچیده مسائل آب نیازمند روش های جدیدی است که دیدگاه های فنی، اقتصادی، زیست محیطی، اجتماعی و منطقی را در یک قالب بهم پیوسته گردآوری نماید. این همان مفهوم مدیریت جامع آب است. مدیریت خوب در طرح ها مستلزم بکارگیری و استفاده از تمامی عوامل یا حتی الامکان عوامل موثرتر و مهمتر، و نیز بررسی و ارزیابی آنها برای انتخاب طرح است. در این مطالعه وضعیت منابع آب و تقاضاهای آبیاری دشت نیشابور با استفاده از مدل WEAP مورد بررسی قرار گرفت. روش فائو، از میان روش های بارش- رواناب موجود در این مدل، برای شبیه سازی هیدرولوژیکی برگزیده شد. برای ارزیابی اثرات راهبردهای پیشنهادی، بمنظور خروج از وضعیت کنونی، سناریوهای مختلفی در نظر گرفته شد و سپس برای یک دوره 20 ساله شبیه سازی صورت گرفت. نتایج نشان دادند که تحت سناریوی کشاورزی حفاظتی، اگرچه میزان تقاضا کمی افزایش میابد اما نیاز تأمین نشده، با کاهش و حجم ذخیره آب زیرزمینی با افزایش همراه است. در سناریوی بعد با افزایش راندمان آبیاری از میزان تقاضای بخش کشاورزی کاسته شد. این امر به کاهش برداشت از منابع آب، و در نتیجه به افزایش حجم ذخیره آب زیرزمینی (نسبت به سناریوی مرجع) می انجامد. سناریوی دیگر کاهش سالانه پنج درصدی از سطح زیر کشت اراضی فاریاب و تخصیص آب صرفه جویی شده از این محل به بخش صنعت بوده که منجر به کاهش سالانه 4/67 درصد از تقاضای آب کشاورزی و افزایش ذخیره سالانه آب زیرزمینی شد. در مرحله بعد با ادغام سناریوهای مختلف مدیریت مصرف آب کشاورزی این نتیجه حاصل شد که تأثیرات مثبت ترکیب این سناریوها بیش از حالت منفرد آنها است. ولی، با وجود کاربرد همه روش های مدیریت تقاضای آب در یک سناریو، باز هم بین برداشت و تغذیه آب زیرزمینی تعادل برقرار نشد و کسری مخزن به صفر نرسید. به بیانی دیگر این راهبردها می توانند نقش بسزایی در کاهش تقاضای آب کشاورزی، و در نتیجه کاهش برداشت از منابع آب منطقه داشته باشند.