چکیده: بتن خودمتراکم (Self-Compacting Concrete) یک فن‌آوری نوپا در عرصه ساخت و ساز دنیاست. این نوع بتن که کارائی بسیار بالایی دارد می‌تواند تحت اثر وزن خود و بدون جدا شدن دانه‌ها در میان انبوه اجزای سازه‌ای جریان یابد. از طرفی استفاده از بتن مقاومت بالا در صنعت ساخنمان در سالهای اخیر پیوسته رو به افزایش است.این امر میتواند به این دلیل باشد که طرح مقاطع بتونی با استفاده از بتن مقاومت بالا، مقاطع کوچکتر را نتیجه می دهد و وزن مرده کاهش یافته، ساختمانها را بسوی دهانه های بزرگتر و ارتفاع بلندتر سوق می دهد. کاهش جرم همچنین برای طرح سازه های مقاوم در برابر زلزله از لحاظ اقتصادی مهم است. این چنین فوایدی اغلب به مراتب مهمتر از هزینه های اضافی تولید بتن مقاومت بالا می باشد. بتن مقاومت بالا عموما یک ماده شکننده است و هنگامیکه تنش بتن به نقطه حداکثر رابطه تنش-کرنش بتن برسد، به صورت ناگهانی خواهد شکست. مشخصه شکنندگی بتن در حالت عمومی و بخصوص در مورد بتن مقاومت بالا می تواند بطور صحیحی توسط دورگیری کافی و با افزودن الیاف اصلاح گردد. استفاده از الیاف ، هرچند که بر خواص خودمتراکم بودن این نوع بتن تاثیر بسزایی دارد لیکن در صورتیکه بمیزان بهینه و همراه میلگردهای برشی باشد، موجب کنترل بهتر ترک خوردگی، خیز، بازتوزیع یکنواخت تر تنشها، همچنین بهبود شکل پذیری (نتیجتا جلوگیری از تخریب ناگهانی) و تنشهای برشی بیشتر، در مرحله ترک خوردگی اولیه و نیز افزایش مقاومت گسیختگی می شود. با وجود مشخص شدن نقش مفید الیاف ، فقدان روابط و ضوابط لازم و کافی برای طراحی اجزای سازه ای ، موجب متداول نشدن استفاده از الیاف در بتن می باشد. به منظور تهیه ضوابط و شرایط لازم و کافی آیین نامه ای همچنان نیاز به تحقیقات آزمایشگاهی و تئوریک فراوانی است. پس از انجام مطالعات آزمایشگاهی فراوان، با توجه به افزایش میزان الیاف پروپیلن، تغییر چندانی در مقاومت مشخصه بتن ملاحظه نگردید. اما این افزایش سبب بهبود شکل پذیری ومقاومت نهایی برشی گردید.