چکیده: یکی ازروشهای جدید و درعین‌حال مؤثر درکنترل ارتعاشات‌ ولرزه‌های‌مخرب ساختمانها و سازه‌ها هنگام بروز زلزله و بادهای‌شدید ،روشهای‌کنترل فعال می‌باشد .یکی ازمشخصه‌های اصلی سیستمهای کنترل‌فعال که ‌درعملکرداین سیستمها تأثیر بسزایی دارد ، همزمانی اطلاعات‌ دریافتی توسط‌ سنسورها وفرمان ارسالی ازکنترلرها به محرکهاست . اما درکنار این موضوع ، مسئله تأخیرزمانی یا تفاوت‌ زمانی بین‌ لحظه دریافت اطلاعات توسط‌سنسورها و زمان‌ اعمال‌نیروی‌کنترل برسازه ،اغلب به‌علت ویژگیهای‌ساختاری وسخت‌افزاری این سیستمها اجتناب‌ناپذیر است .این‌ تأخیرزمانی‌کل‌کارائی‌ سیستم را ازبین‌ برده ودرنتیجه، تأثیرمطلوب و موردانتظارسیستم‌ کنترل‌ برروی‌ پاسخ‌ سازه ایجاد نخواهد شد ویا حتی ممکن است منجربه ناپایداری‌ سازه گردد . بنابراین سعی‌ براین است که‌ تأخیرزمانی ایجاد شده درسیستم کنترل‌ را تاحد امکان کاهش ‌داده تا سیستم‌کنترل فعال بتواند وظیفه‌ خود را بخوبی انجام‌دهد .دراین‌ پایان‌نامه با توجه به اهمیت جبران‌ اثرات‌ ناشی از تأخیرزمانی ، تعدادی از روشهای جبران یا حذف‌ اثرات مخرب‌ ناشی از تأخیر زمانی مورد بررسی و مقایسه قرارگرفته‌اند .این روشها عبارتنداز :روشهای کنترل‌ بهینه بااستفاده از شاخص‌عملکرد‌ پیش‌بینی و ، روش‌‌Phase-Shift ،روش مکان‌ هندسی‌ ریشه‌ها ،و روشهای‌ غیربهینه‌ شامل روش LQRشاخص‌ عملکرد وState-Augmented ، روش‌کنترل‌پذیری براساس ‌پایداری ، روش Smith، روش پیش‌بینی Pade ‌تقریبی . نتایج‌بدست‌‌آمده دراین پایان‌نامه‌ نشان‌دهنده آنست‌که الگوریتمهای‌کنترل‌ Recursive Response روش ‌بهینه دارای‌عملکرد بهتری‌ نسبت به الگوریتمهای‌کنترل‌ غیربهینه هستند ، بنحوی‌که‌ برای ‌تأخیرات‌ زمانی بزرگ‌ نیز قابل‌ کاربرد‌ هستند . این‌ درحالی‌ است‌که‌ در الگوریتمهای‌ کنترل غیربهینه ،غالبأ ، درصورتی‌که تأخیرزمانی بزرگ‌ شود ، پایداری‌ سازه کنترل کنترل شده تضمین نمی‌شود .