چکیده: توده نیمه عمیق کوه سوخته به عنوان بخشی از کمان ماگمایی ترود - چاه شیرین در بخش شمالی پهنه ساختاری ایران مرکزی قرار دارد. سنگ های میزبان این توده آذرین یک مجموعه آتشفشانی - آذرآواری است که بخش عمده آن از توف قرمز -ارغوانی، برش آتشفشانی و آگلومرا تشکیل شده است. کانی پلاژیوکلاز تشکیل دهنده ی اصلی این سنگ می باشد و هورنبلند، پیروکسن ، بیوتیت، آپاتیت، منیتیت از تشکیل دهنده های فرعی این سنگ می باشند. همچنین دگرسانی های فیلیک، و به مقدار کمتر کلریتی شدن در برخی نمونه ها مشاهده می شود. جهت بررسی سازوکار جایگیری این توده نیمه عمیق از روش ناهمگنی پذیرفتاری مغناطیسی(AMS) استفاده شده است. ازدیدگاه مغناطیسی بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی همه نمونه ها از 3/. بالاتر است در نتیجه در رده گرانیت های فرومغناطیس قرار دارد و با گرانیت های تیپ منیتیت همخوانی دارد. بالاترین میزان درجه ناهمسانگردی مغناطیسی (P%) مقدار P در بخش های شرقی وشمال غربی این توده مشاهده شده است. کمترین مقدار آن نیز در بخش جنوب غربی می باشد. بخش های غربی این توده نیمه عمیق دارای Tمنفی و در نتیجه بیضوی مغناطیسی دوکی شکل می باشد. و در قسمت های شرقی، مثبت بوده و بیانگر آن است که بیضوی های مغناطیسی کلوچه ای شکل می باشند. شکل بیضوی، خرد شدگی و دگرشکلی شدید سنگهای میزبان به ویژه در حواشی جنوب غرب-شمال شرق، همگی از مهم ترین شواهد موجود برای جایگیری این توده نیمه عمیق به روش بالونی شدن می باشند. همچنین با توجه به عملکرد گسلهای چپ لغز انجیلو و ترود و تکتونیک حاکم بر منطقه در زمان استقرار این گنبد آذرین، می توان جایگزینی این توده نیمه عمیق را به یکی از بازشدگی کششی موجود در پهنه برشی راستالغز کمربند ماگمایی ترود-چاه شیرین نسبت داد.