چکیده: توده نیمه عمیق کوه چفت به‌عنوان بخشی از کمان ماگمایی ترود - چاه شیرین در بخش شمالی پهنه ساختاری ایران مرکزی قرار دارد. سنگ های میزبان این توده آذرین یک واحد آتشفشانی - آذرآواری است که از توف قرمز –ارغوانی، برش آتشفشانی و آگلومرا تشکیل شده است. توده بیضی شکل و نیمه عمیق مورد مطالعه با ترکیب بیوتیت هورنبلند دیوریت پورفیری و با ماهیت کالک آلکالن، این توالی‌های آتشفشانی-آذرآواری ائوسن را قطع نموده است. کانی پلاژیوکلاز تشکیل دهنده ی اصلی این سنگ می باشد و به دنبال آن هورنبلند، آلکالی فلدسپار، بیوتیت، آپاتیت، منیتیت و به مقدار کمتر کوارتز از تشکیل دهنده های فرعی این سنگ ها می باشند. همچنین دگرسانی های فیلیک، و به مقدار کمتر کلریتی شدن در برخی نمونه ها مشاهده می شود. جهت ‌بررسی ‌سازوکار جایگیری این‌ توده نیمه عمیق از روش ناهمگنی پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) استفاده شده است. با توجه به اینکه بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی همه نمونه‌ها از μSI 500 بالاتر است در رده گرانیت‌های فرومغناطیس قرار دارد و با گرانیت‌های تیپ منیتیت همخوانی دارد. بالاترین میزان درجه ناهمسانگردی (%P) در امتداد قطر کوچک گنبد بیضوی شکل این توده به چشم می‌خورد. کمترین مقدار آن نیز در امتداد قطر بزرگ گنبد بیضی شکل یعنی نیمه شمال غرب - جنوب شرق توده نیمه عمیق دیده می‌شوند. با وجود تنش نسبتا بالا، به دلیل ماهیت پورفیری و نسبت بالای مذاب به بلور در زمان استقرار و جایگیری گنبد نیمه عمیق کوه چفت هیچ گونه ریز ساختی ثبت نشده است. مرتفع ترین نقاط و اطراف سقف توده کوه چفت، پارامتر شکل بیضوی مغناطیسی مثبت و کلوچه ای است. در بخش جنوب غرب این توده دیوریت پورفیری، چند ایستگاه دارای شکل بیضوی مغناطیسی دوکی و شیب خطوارگی نزدیک به قائم هستند. این بخش از توده می تواند معرف مناطق تغذیه‌کننده ماگما در نظر گرفته شود. سایر بخش های توده دیوریت پورفیری کوه چفت دارای شکل بیضوی مغناطیسی کلوچه ای و مثبت هستند. امتداد برگوارگیهای ایستگاه های نمونه برداری شده الگوی متحدالمرکزی را به نمایش می گذارند و همگی از شیب بالاتر از 30 درجه برخوردار هستند. عدم مشاهده پهنه‌بندی پتروگرافی، الگوی فابریک متحدالمرکز درون توده نیمه عمیق مورد مطالعه از مرکز به سمت محل تماس توده با سنگ میزبان، مشاهده فابریک پهن‌شده در بخشهای مرتفع و سقف گنبد، خرد شدگی و دگرشکلی شدید سنگهای میزبان به ویژه در حواشی جنوب غرب-شمال شرق، همگی از مهمترین شواهد موجود برای جایگیری این گنبد به روش بالونی شدن می باشند. همچنین با توجه به عملکرد گسلهای چپ لغز انجیلو و ترود و تکتونیک حاکم بر منطقه در زمان استقرار این گنبد آذرین، می-توان جایگزینی این توده نیمه عمیق را به یکی از بازشدگی کششی موجود در پهنه برشی راستالغز کمربند ماگمایی ترود-چاه شیرین نسبت داد.