چکیده: دشت دز غربی با مساحتی در حدود 757 کیلومتر مربع، در غرب استان خوزستان به صورت دشت کشیده در جهت شمالی-جنوبی قرار‏گرفته ‏است. این دشت از شمال به تاقدیس شیرین آباد، از جنوب به تاقدیس سردارآباد، از شرق به رودخانه دز و از غرب به رودخانه کرخه محدود می‏گردد. دشت کاملاً پوشیده از رسوبات آبرفتی حاصل از آوردهای رودخانه های کرخه و دز می باشد. بررسی نتایج حفاری‏های اکتشافی، پیزومترها و نیز وجود چندین چاه آرتزین مؤید دو آبخوان آزاد و محبوس در منطقه می باشد، که اطلاعاتی در مورد آبخوان محبوس در دسترس نبود. متوسط نمایه های درجه حرارت، بارندگی و تبخیر تعرق سالانه این منطقه به ترتیب برابر با 24.2 درجه سانتی گراد، 358.8 و 1500 میلیمتر می باشد، که از لحاظ اقلیمی در محدوده نیمه‏ خشک قرار دارد. جهت عمومی جریان آب زیرزمینی به تبعیت از وضعیت توپوگرافی عمدتاً از شمال شرق به جنوب غرب و بخش های میانی دشت جائیکه رودخانه شاوور جریان دارد، می باشد. حداکثر افت آب زیرزمینی طی اسفند سال 1384 تا اسفند سال 1392 در بخش شمالی دشت به میزان 4.12 متر و حداکثر بالاآمدگی سطح آب در مرکز دشت در حدود یک‏متر ملاحظه گردید. بررسی های هیدروژئوشیمیایی دشت که بر پایه بررسی گسترده هدایت الکتریکی و همچنین 20 مورد آنالیز آنیون ها و کاتیون ها اصلی می باشد، نشان می دهد که کیفیت آب زیرزمینی از شمال به جنوب کاهش یافته ‏است. دلیل اصلی این امر مربوط به لیتولوژی منطقه است، که در بخش‏های شمالی منطقه عمدتاً کنگلومرای بختیاری است. از نظر قابلیت شرب اغلب آب‏های منطقه در محدوده خوب تا متوسط قرار دارند و برای آشامیدن مناسب هستند. از لحاظ کشاورزی نمونه‏ها بیشتر در کلاسC2S1و C3S1قرار دارند. تیپ آب اکثر نمونه‏ها بیکربناته کلسیک و سولفاته کلسیک و سدیک می باشد.