چکیده: اکسیتون ها جفت الکترون-حفره ی مقید به یکدیگر هستند که با جذب نور در برخی مواد خاص (که اصطلاحا مواد اکسیتونی نامیده می شوند؛ مانند نیم رساناهای مولکولی آلی و غیرآلی، لایه های نقاط کوانتومی، نانولوله های کربنی و پلیمرهای نیم رسانا) تشکیل می شوند. مواد اکسیتونی دارای کاربرد گسترده ای در قطعات اپتوالکترونی مانند دیودهای گسیلنده ی نور، سلول های خورشیدی، آشکارسازهای نوری و لیزرها هستند. در این میان لایه های نقاط کوانتومی که با اتصال نقاط کوانتومی به هم (با کمک لیگاندهای آلی) ایجاد می شوند، از اهمیت بالایی برخوردار هستند (ساختارهایی مانند هسته-پوسته ی CdSe/CdS). به این نوع ساختارها نقاط کوانتومی کلوئیدی گفته می شود. با جذب نور در یک لایه نقطه کوانتومی کلوئیدی، اکسیتون هایی تولید می شوند که به لحاظ فضایی جایگزیده بوده و می توانند در بازه زمانی از مرتبه طول عمرشان از طریق فرآیند پخش غیر همدوس میان نقاط کوانتومی مجاور جابه جا شوند. اما به دلیل ناهمگنی در اندازه نقاط کوانتومی و نیز ناهمگنی در طول لیگاندهایی که نقاط کوانتومی را به یکدیگر متصل می سازند، ضریب پخش اکسیتون ها ثابت نبوده و وابستگی زمانی از خود نشان می دهد که این وابستگی به نوبه خود به وسیله شعاع فورستر تعیین می شود. در کار حاضر با حل معادله پیوستگی برای اکسیتون ها، مدلی ارائه می شود که می تواند تحول زمانی جمعیت اکسیتون ها در یک سیستم نقطه کوانتومی بی نظم را توصیف کند. همچنین نتایج حاصل از مدل سازی با داده های تجربی برای رفتار نورتابی گذرای لایه های کلوئیدی هسته-پوسته CdSe/CdS مقایسه می شود. نتایج مدل سازی نشان می دهد که یک شعاع فورستر مشخص را نمی توان به لایه کلوئیدی نسبت داد، بنابراین با در نظر گرفتن توزیعی از جمعیت ها با شعاع های فورستر مختلف، تطابق خوبی میان مدل و داده های تجربی به دست می آید.