چکیده: تاریخ جهان همواره شاهد از بین رفتن جوامع و آوار شدن سکونتگاه‌های انسانی در پی وقوع بلایای طبیعی نظیر زلزله، سیل و طوفان بوده است. ایران نیز همواره با چنین حوادثی مواجه بوده است و یکی از سانحه‌خیزترین کشورهای جهان _به‌ویژه از لحاظ زلزله_ به شمار می‌رود که هرساله جان، مال و زندگی افراد بسیاری را تهدید می‌کند. با توجه به گستردگی این اتفاق، توجه همه‌جانبه به مسئله‌ی چگونگی زندگی پس از حادثه و بازگشت سریع‌تر به شرایط قبل از بحران لازم است. بی‌خانمانی افراد در پی وقوع زلزله بیانگر ضرورت پیش‌بینی مکانی جهت اسکان بازماندگان و در امان نگه داشتن آن‌ها از تهدیدات خارجی و شرایط جوی می‌باشد. از آنجا که ساخت مسکن دائم پس از تخریب به صرف وقت و هزینه‌ی زیادی نیاز دارد و در ابتدای امر نمی‌توان به آن پرداخت، مبحث اسکان موقت در اینجا مطرح می‌شود. در این نوشتار، ابتدا روند اسکان پس از سانحه و به طور خاص اسکان موقت مورد بازبینی قرار گرفته است. سپس با شناسایی عوامل مؤثر در انتخاب مکان مناسب برای برپایی این پدیده، به ارزیابی این عوامل در شهر شاهرود به‌عنوان یکی از مناطق هم‌جوار با چین‌خوردگی البرز که از پتانسیل لرزه‌خیزی بالایی برخوردار است، پرداخته شده است. در گام بعدی، تبیین اصول و دستورالعمل‌های لازم برای طراحی این فضا در کنار بررسی شهر و ابعاد آن مبنای طراحی فضای 32 هکتاری موقت برای اسکان افراد قرار گرفت. برای رسیدن به این منظور در این پژوهش از روش کتابخانه‌ای، پرسشنامه و تحلیلی استفاده شده است. تحلیل داده‌ها با استفاده از مدل‌های تحلیل سلسله‌مراتبی و ترکیب خطی وزنی و به کمک ابزار سیستم اطلاعات جغرافیایی صورت گرفته است. این پژوهش با تلاش بر نگاه جامع ابعاد مؤثر در این امر، هدف دستیابی به آرامش خاطر در رویارویی با حوادث را دنبال می‌کند.