چکیده: انسان‌ موجودی‌ اجتماعی است و دوستی‌ ‌با دیگران و معاشرت‌ صمیمانه‌با همنوعان از ضرورت‌های‌ سازمان‌ وجودی‌ او به‌ شمار می‌آید.یکی از مکان های ارتباط انسان با دیگران وبا محیط اطرافش، محل زندگی او می باشد . با گذشت زمان و روبرو شدن با معضلی چون افزایش جمعیت و نیز کمبود زمین، معماران و طراحان به ساخت مجتمع های مسکونی بی کیفیت ، بدون توجه به نیازهای روانی تنها برای تأمین نیازهای فیزیکی انسان ،پرداخته اند. غافل از اینکه طراحی فضای بازعمومی در مجموعه های مسکونی، تاثیر بسزایی در تامین نیازهای روانی انسان ،خواهد داشت. .این سکونتگاه ها فارغ از مفهوم خانه و نیاز های ذاتی انسان بدون توجه به ویژگی ها و پتانسل های بستر طرح و تنها به منزله رفع فوری نیاز طراحی و اجرا می شوند و این امر باعث یکنواختی وهمشکلی بافت های مسکونی شده است به نحوی که مجموعه های مسکونی در نواحی کوهپایه ای تهران همانند مجموعه های مسکونی در نواحی دشتی،بدون توجه به مزایا و محدودیت های منطقه قد بر افراشته اند.، این در حالی است که حفاظت ونگهداشت مناطق کوهپایه ای به لحاظ ویژگی های طبیعی،محیطی و منظری و هویت منحصر به فرد آنها ضروری است.بی توجهی به ویژگی های خاص بصری ،منظری،طبیعی و...در مناطق کوهپایه ای و افزایش ساخت و ساز و تجاوز به این مناطق وبه تبع آن از بین رفتن هویت طبیعی آنها، لزوم تحقیق در این زمینه و طراحی بر اساس قوانین و مقررات ضرورت پیدا می کند.حفظ هویت مناطق کوهپایه ای وممانعت از نابودی ویژگی های آنها،به عنوان میراثی برای نسل های آینده از طریق ساخت وساز های خاص در مناطق کوهپایه ای است. در این تحقیق مطالعاتی بر روی محیط ،چگونگی تاثیر محیط و انسان بر یکدیگر ، ویژگی های محیط با کیفیت برای زندگی ، پتانسیل ها و فاکتورها طراحی در مناطق کوهپایه ای و همچین با ارائه پرسش نامه خواست و نیاز عموم مردم از محیط اطراف زندگی شان مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت . این پژوهش در منطقه 5 کلان شهر تهران که جزء مناطق کوهپایه ای میباشد و دچار معضل بد مسکنی شده است صورت گرفته است . در این طراحی سعی بر آن است که رابطه انسان با محیط و ایجاد زندگی جمعی همراه با حفظ بافت کوهپایه ای در مجموعه ای مسکونی مورد توجه قرار گیرد.به امید آنکه به این طریق در ارتقاء کیفیت معماری امروز تهران موثر واقع شود.