چکیده: اتحاد شیعه و سنی همواره از مسائل مهم و اساسی در سیاست های منطقه ای و اسلامی بوده است. برای نائل آمدن به این مهم تلاش های متفاوتی انجام شده است.معماری نیز به نوبه خود می تواند در رسیدن به این مسئله به وسیله ایجاد هندسه های به روز و برگرفته از معماری اسلامی گامی بردارد. از طرفی معماری اسلامی در مسیر خودنمایی خود در گذشته و سنت باقی مانده است و خود را با پیشرفت جهانی نتوانسته هماهنگ کند. در معماری اسلامی ما عده ای هویت را هم ردیف با تاریخ گرایی می‌دانستند و عده‌ای هم آن را در تعامل با استفاده از نماد ها و عناصر معماری اسلامی که در گذشته استفاده می شد، فرض میکردند. اما استفاده از اشکال تاریخی گذشته به عنوان یک نماد ظاهری و بدون معنی درونی درست نیست . این موضوع نه تنها ماهیت واقعی آن را نشان نمی‌دهد بلکه بیشتر نتیجه عکس دارد و همچنین استفاده از فرم های معماری اسلامی گذشته نیز در عصر امروز توانایی برآورده کردن نیازهای مردم را در عصر جدید ندارد. در این رساله نگارنده با بررسی معانی درونی شاخص ها و ویژگی های معماری اسلامی و تلفیق آن با مواضع اتحاد میان شیعه و سنی در جهت به وجود آوردن الگویی برای هندسه ای بوده است که از طریق باطن آنها به ظاهر امر بتوان رسید و باعث وحدت بخشی میان شیعه و سنی شد.بدین جهت به بررسی مواردی از جمله فرم دایره ، فضای متباین ، فضای تهی ، جهت و...در قالب نماد پردازی پرداخته شد تا با قرارگیری این موارد کنار هم بتوان معماری اسلامی را همراستا با معماری روز دنیا کرد و وحدت شیعه و سنی را نیز به وجود آورد. با توجه به تحقیقات و بررسی های انجام شده برای رسیدن به معماری اسلامی از طریق معناگرایی و رسیدن به آن بنایی که ظاهر به روز خود را حفظ کند می توان از هندسه ،نور و فضای تهی بهره برد تا مارا به نتیجه دلخواه خود برساند. استفاده از فضای تهی که یادآور ارزش فقر معنوی است در کنار توده و جدا نکردن آنها از یکدیگر ، استفاده از نور و سایه و القا کردن حس تفکر به مومن و حرکت دادن او در مسیر پر پیچ و خم بنا ، پایین آوردن او و دور کردنش از ظواهر و مادیات و کم کم اورا به اوج رساندن، راهنمایی او در مسیر با نشان دادن معرف های آشنا(قرآن) و باز هم حرکت دادن او تا رسیدن به درون خودو قلب فضا که دایره وار دور خود بچرخد( حضرت محمد (ص)) و بازگشت و نگاه کردن به آنچه که بود و آنچه که خواهد شد(معاد)، همه و همه صورت هایی است که مومن را به درون معنای وجوه معماری اسلامی می برد و او را ناخودآگاه به وحدت دعوت می کند. بدین صورت استفاده از هندسه و نور و رنگ و توجه به معانی درونی و حقیقی معماری اسلامی و نمایش آن از این طریق بهترین راه حفظ کردن معماری اسلامی و قدسی و در عین حال جدا شدن از نمادهای تکراری است. اینگونه دیگر لازم نیست بر حمایت مکرر خود از معماری سنتی اسلامی اصرار ورزیم و بدون ایجاد مسیری دیگر ،کورکورانه بر حرف خود بایستیم و معماری اسلامی را در گذشته نگهداریم .بدین ترتیب هندسه و بهره گیری از معناگرایی راه ما را به سوی احیای معماری اسلامی باز و فراخ می کند.