چکیده: سرمایه فکری به عنوان «توانایی انتقال دانش و دارایی های نامشهود به منابع برای ایجاد ثروت» تعریف شده است. دانش، ثروت کشور را در صورتی که اهمیت آن شناخته شده و متفاوت از شیوه های کاری موجود مورد استفاده قرار گیرد، افزایش می دهد، و از این نظر انتقال دانش ضروری می باشد. سرمایه فکری می تواند به عنوان دارایی های دانش محور شناخته شده باشد که رشد و توسعه کشور را پایه ریزی می کند. در دهه های اخیر، دارایی های غیرمالی که سرمایه فکری را تشکیل می دهند، مهمترین منبع برای ایجاد ثروت و پیشرفت ملی بوده است. دانش و اطلاعات، ویزگی اصلی ملت هایی است که به دنبال توسعه هستند. در چارچوب این مطالعه، سه فرضیه بررسی شد. مطابق فرضیه اول، با افزایش سرمایه فکری بهره وری افزایش می یابد و با افزایش بهره وری رشد اقتصادی نیز تاثیر افزایشی می پذیرد. البته این تاثیر به صورت سریع اتفاق نمی افتد و با تاخیرهایی همراه است. مطابق فرضیه دوم، زمانی که سرمایه انسانی افزایش می یابد، سرمایه فکری نیز افزایش می یابد. و برطبق فرضیه سوم سرمایه فکری به انجام فعالیت ها به روش نوین و بهتر می انجامد که باعث ایجاد بهره وری بالاتر می شود. این تحقیق تاثیر سرمایه فکری بر رشد اقتصادی ایران را با استفاده از مدل پویایی سیستم مورد بررسی قرار می دهد. مدل پویایی سیستم یکی از بهترین روش های علمی برای مدل های پیچیده ای چون سیستم پویای غیرخطی است، و از این رو برای نظارت و ارزیابی اثرات سرمایه فکری بر رشد اقتصادی مناسب است. دوره ی مورد مطالعه در این پژوهش 1394-1380 و شبیه سازی آن تا سال 1410درنظر گرفته شده است. همچنین در این تحقیق از مدل اقتصادسنجی نیز استفاده شده است. نتایج بدست آمده از مدل پویایی سیستم از تاثیر اندک سرمایه فکری بر رشد اقتصادی ایران حکایت دارد که این نتیجه نیز از مدل اقتصاد سنجی بدست آمد و می توان گفت که مدل سنجی تاییدی بر مدل پویایی سیستم بود بود.