چکیده: نیروی انسانی سرمایه سازمان ها محسوب می شود و مشخص شده است که این منابع کلیدی قادر هستند سازمان را صرف‌نظر از صنعت مربوطه، به عنوان یک سازمان ایده آل مطرح کنند. چنین سازمان هایی که بر افراد و رضایت شغلی کارکنان و ارتباطات آنان متمرکز هستند؛ پس از شناسایی، جذب و نگهداری نخبگان و قرار دادن افراد مناسب در جایگاه های مناسب، در جهت پیشی گرفتن از رقبای خود گام برمی دارند. هدف از این پژوهش مدل‌سازی معادلات ساختاری ارتباط مدیریت استعداد و سرمایه اجتماعی با رضایت شغلی کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان کرمان بود. روش پژوهش، توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان کرمان تشکیل دادند (268N=) که از بین آن ها 160 نفر به روش تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های مدیریت استعداد (صیادی و همکاران، 1391)، سرمایه اجتماعی (اکبری، 1392) و رضایت شغلی میشیگان (کامان، فیچمن، جنکیس و کلش، 1979) استفاده شد. داده ها به کمک روش های آماری همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج نشان داد که مدیریت استعداد بر هر دو متغیر سرمایه اجتماعی (0.54) و رضایت شغلی (0.60) تأثیر مستقیم و معناداری دارد. اما تأثیر معناداری بین سرمایه اجتماعی و رضایت شغلی مشاهده نشد. همچنین مدیریت استعداد به واسطۀ سرمایه اجتماعی بر رضایت شغلی تأثیر معناداری را نشان نداد. در نهایت کلیه شاخص های برازش مدل نشان‌دهنده برازش مطلوب آن بودند. یافته های پژوهش بیانگر اهمیت نقش مدیریت استعداد بر رضایت شغلی و سرمایه اجتماعی کارکنان است. بنابراین مدیریت استعداد و سرمایه اجتماعی را می بایست در سیاست های مرتبط با ادارات ورزش و جوانان مورد توجه قرار داد.