چکیده: پژوهش حاضر باهدف تأثیر عشق به ورزش بر وفاداری هواداران ورزشی با نقش میانجی تجارب هیجانی انجام شد. روش پژوهش حاضر باتوجه‌به ماهیت از نوع توصیفی– همبستگی و به لحاظ زمانی مقطعی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل هواداران تیم‌های ورزشی والیبال، بسکتبال، سوارکاری و فوتبال استان گلستان بود. روش نمونه-گیری در دسترس بود. در نهایت تعداد ۲۸۵ پرسش‌نامه تکمیل شد و مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. ابزار جمع-آوری داده ها پرسش‌نامه‌های استاندارد عشق به ورزش بانگ و همکاران (۲۰۰۸)، وفاداری هواداران ابوالحسنی (۲۰۱۵)، تجارب هیجانی پرایاگ و همکاران (۲۰۱۳) بود. روایی صوری و محتوایی پرسش‌نامه‌ها با نظر ۱۰ تن از اساتید مدیریت ورزشی تأیید گردید. روایی سازه پرسش‌نامه‌ها نیز مورد تأیید قرار گرفت. به‌منظور تعیین پایایی ابزار پژوهش از آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها به روش مدل سازی معادلات ساختاری در نرم‌افزار پی. ال. اس انجام شد. نتایج نشان داد که عشق به ورزش بر وفاداری هواداران ورزشی با ضریب مسیر (۲۰۸/۰) و مقدار معناداری (۷۱۶/۳) و تجارب هیجانی با ضریب مسیر (۶۱۳/۰) و مقدار معناداری (۷۱۳/۱۱) تأثیر مثبت و معناداری دارد. علاوه بر این، تجارب هیجانی بر وفاداری هواداران ورزشی با ضریب مسیر (۶۲۱/۰) و مقدار معناداری (۲۴۲/۱۲) تأثیر مثبت و معناداری دارند. همچنین نتایج نشان داد که تجارب هیجانی در رابطه عشق به ورزش با وفاداری هواداران ورزشی با ضریب مسیر (۳۸۰/۰) و مقدار معناداری (۸۷۴/۷) نقش واسطه ای دارند؛ بنابراین با افزایش تجارب مثبت هیجانی و افزایش عشق به ورزش در افراد می توان وفاداری آنها به تیم های ورزشی را بهبود بخشید. پیشنهاد می شود که تیم های ورزشی کانون های هواداری قانونمند و منظمی داشته باشند و برنامه های مشخص و مدونی به‌وسیله باشگاه در اختیار این کانون ها قرار گیرد و این کانون ها با استفاده از راهکارهای مختلف به جذب علاقه و عشق هواداران به تیم ها بپردازند.