چکیده: روش بررسی: در پژوهش نیمه تجربی حاضر، 30 نفر از دانش آموزان دختر منطقه 9 استان تهران (رده سنی 10 تا 13 سال)، به سه گروه تمرین هوازی واقعیت مجازی، تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به انجام هشت هفته فعالیت ورزشی هوازی با و بدون عینک واقعیت مجازی در منزل پرداختند و طی این مدت گروه کنترل فعالیت ورزشی نداشتند. قبل و بعد از این دوره، دانش آموزان در پیش آزمون و پس آزمون شرکت کردند؛ که شامل آزمون های اندازه گیری ترکیب بدن، دور کمر به باسن جهت اندازه گیری های شاخص های آنتروپومتری و از آزمون پله هاروارد جهت اندازه گیری ظرفیت هوازی مورد استفاده قرار گرفت. از مقیاس انگیزه ورزشی و لذت از فعالیت بدنی جهت اندازه گیری شاخص های روان شناختی استفاده شد. روش آماری مورد استفاده در پژوهش حاضر جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها و آزمون فرضیات پژوهش، آنالیز واریانس دو عاملی بود. در بررسی تغییرات درون گروهی متغیرهای تحقیق در مرحله پیش آزمون و پس آزمون نیز از روش آماری t همبسته استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 و در سطح معنی‌داری 05/0P≤ انجام شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد، هشت هفته تمرین هوازی با و بدون عینک واقعیت مجازی باعث کاهش شاخص توده بدن (به ترتیب 001/0P= و 005/0P=) و ضربان قلب بازگشت به حالت اولیه (آزمون پله) (به ترتیب 001/0P= و003/0 P=) شد؛ که این تفاوت در گروه واقعیت مجازی بیشتر از گروه تمرین بدون عینک واقعیت مجازی بود. در هیچ یک از گروه ها نسبت دور کمر به باسن در پس آزمون نسبت به پیش آزمون تغییرات معنی‌داری نداشت. مقیاس لذت از فعالیت ورزشی (به ترتیب 001/0P= و 004/0P=) و انگیزه ورزشی (به ترتیب 001/0P= و 001/0P=) در هر دو گروه تمرینی افزایش معنی داری به همراه داشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، هر دو روش تمرینی کاهش شاخص های آنترومتری و افزایش شاخص های روانشناختی را به همراه داشت و هیچ برتری در هیچ یک از شیوه های تمرینی مشاهده نشد.