چکیده: این تحقیق سعی در بهبود کیفیت چسب رسانای پایه پلی یورتان و پر کننده‌های پودر مس و نقره‌ی کروی، پودر مس و نقره‌ی پولکی،گرافیت و نانولوله‌های کربنی دارد. اثر شکل فیلر (کروی و پولکی و لوله ای) بر هدایت الکتریکی چسب بررسی شده است. در این تحقیق، با استفاده از آسیاب گلوله‌ای، در دو حالت تر و خشک، پودر مس و نقره‌ی کروی به پودر پولکی تبدیل می‌شوند. اثر زمان آسیاکاری بر مورفولوژی پودرها و همچنین تأثیر اسیدشویی اولیه، قبل و بعد از آسیاکاری روی هدایت نهایی چسب پلی یورتان بررسی شده است. آزمون‌های انجام شده روی نمونه‌ها شامل مطالعات مورفولوژی، مطالعات فازی، رسانایی الکتریکی، طیف سنجی رامان، FTIR و بررسی استحکام برشی چسب‌ها است. همچنین وضعیت ته نشینی برای هر دو ماده پرکننده کروی و پولکی در داخل چسب پلی یورتان بررسی شده است. اثر شکل پرکننده بر آستانه تراوش و حداکثر هدایت نیز مورد بحث قرار گرفته است. تأثیر یک میدان الکتریکی (گرمایش ژول) بر هدایت الکتریکی چهار سیستم مختلف پلی یورتان / نانولوله کربنی چند جداره، گرافیت، ذرات مس کروی و مس پولکی شکل بررسی شده است. در آزمون اثر ژول، میزان مقاومت چسب و دمای سطح نمونه‌ها بلافاصله اندازه گیری شد. مشاهده شد که هر چهار سیستم با اعمال یک میدان الکتریکی، یک ضریب دمایی منفی را نشان می‌دهند. مکانیزم‌هایی برای آزمون‌های هدایت الکتریکی، اثر ژول و Lap-shear ارائه شده است. نتایج آسیاکاری حاکی از این بود که در حالت تر، علی رغم زمان بیشتر برای تغییر مورفولوژی از کروی به پولکی نسبت به آسیاکاری در حالت خشک، پودر حاصل ناخالصی کمتری داشته و هدایت الکتریکی بهتری نشان می‌دهد. مشاهده می‌شود که با تغییر شکل پرکننده از کروی به پولکی، حداکثر هدایت الکتریکی از S/cm 5/24به S/cm 6/41 افزایش می‌یابد. این بدان معنی است که حداکثر هدایت الکتریکی 7/1 برابر افزایش یافته است. علاوه بر این، آستانه تراوش ازwt% 50 بهwt% 45 کاهش می‌یابد؛ که یعنی آستانه تراوش 10% کاهش می‌یابد. همچنین مشاهده شد که با تغییر مورفولوژی از کروی به پولکی، زمان ته نشینی 7/1 برابر و استحکام کششی کامپوزیت 14/1 برابر افزایش می‌یابد.