چکیده: آلیاژ Ti-6Al-4V مهم ترین آلیاژ تیتانیوم بوده که به علت داشتن مقاومت به خوردگی بالا، خواص مکانیکی مطلوب و زیست سازگاری عالی به طور گسترده در پزشکی برای ساخت ایمپلنت های ارتوپدی و دندانی استفاده می شود. مشکل اصلی این آلیاژ خواص سایشی ضعیف، مقاومت خستگی کم و خواص تریبولوژیکی نامطلوب آن است. هدف از انجام این تحقیق بهبود مقاومت به خوردگی و سایش آلیاژ Ti-6Al-4V است. برای تحقق این امر، اصلاح سطح نمونه‌ها توسط نیتروژن دهی در دو محیط پلاسمای الکترولیتی و پلاسمای اتمسفری انجام گرفت. در نهایت لایه TiN با استفاده از روش تبخیر قوس کاتدی روی نمونه های اصلاح شده در مرحله قبل اعمال گردید. ریزساختار و ضخامت پوشش ها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (FESEM) و شناسایی فازهای تشکیل شده در پوشش توسط پراش اشعه ایکس خراشان (GIXRD) مورد بررسی قرار گرفت. زبری سطح نمونه ها توسط آنالیز AFM تعیین گردید. مقاومت به خوردگی با استفاده از آزمون های پلاریزاسیون تافلی و امپدانس الکتروشیمیایی در محلول رینگر مورد مطالعه واقع گردید. به منظور بررسی مقاومت سایشی و ضریب اصطکاک پوشش ها از آزمون پین روی دیسک استفاده گردید. ارزیابی سمی بودن و زیست سازگاری پوشش ها توسط دو آزمون خون سازگاری و MTT انجام شد. بررسی نتایج نشان داد که با اعمال پوشش روی نمونه ها، مقاومت به خوردگی بهبود پیدا کرده و نمونه با پوشش نیترید پلاسمایی و تبخیر قوس کاتدی با دانسیته جریان خوردگی A/cm2 6/857× 10^-7 و پتانسیل خوردگی 0/369V- دارای مقاومت به خوردگی بهتری در مقایسه با سایر نمونه های پوشش داده شده است. از طرفی خواص سایشی نمونه ها با اعمال پوشش های دولایه بهبود یافته به طوری که برای پوشش دولایه پلاسما الکترولیتی به همراه قوس کاتدی پس از طی مسافت 300m کمترین کاهش ضخامت در حدود 4μm به دست آمد. مطالعات زیست سازگاری نشان داد که پوشش ها غیر سمی بوده و تعاملات نسبتاً خوبی با مواد سلولی دارند.