چکیده: مدل های ویژگی های مخزن که به منظور شبیه سازی جریان سیال در محیط های متخلخل استفاده می شوند، شامل میلیون ها سلول هستند که حل اینگونه مدل ها با این حجم سلول، از نظر محاسباتی منطقی نیست. برای کاهش تعداد سلول های مدل اولیه، از روش های افزایش مقیاس استفاده می شود. ایده اصلی افزایش مقیاس، جایگزین کردن یک سلول همگن با مقیاس بزرگ به جای چندین سلول ریز ناهمگن است. روش های متعددی در زمینه افزایش مقیاس توسعه داده شده است که عمدتاً بر مبنای میانگین گیری هستند. در این رساله یک روش قوی به نام پنجره با پهنای متغیر که ایده اصلی آن برگرفته از پهنای باند است، به عنوان روش افزایش مقیاس پیشنهاد می شود. هدف گذاری این تحقیق بر اساس این روش، افزایش مقیاس هم زمان دو ویژگی مخزن در دو بعد است. با توجه به اینکه برای تعیین تعداد سلول های مدل شبیه ساز، باید یک تقسیم بندی مناسب، بنا به الگوی تغییرپذیری صورت پذیرد، می توان این رویکرد را به تعیین پهنای باند مناسب در برآورد تابع توزیع تشبیه نمود. از آنجا که توزیع ویژگی مخزن در نواحی مختلف، متفاوت است، بنابراین فرایند درشت-سازی باید بر اساس تغییرپذیری ویژگی انجام شود. با این روش، نواحی با تغییرپذیری شدید بصورت ریز باقی خواهد ماند و نواحی با تغییرپذیری هموار افزایش مقیاس خواهند یافت. فرایند افزایش مقیاس در چهار حالت بررسی شده است؛ افزایش مقیاس داده ها در یک بعد با یک و دو ویژگی مخزن و سپس تعمیم فرایند به دو بعد با یک و دو ویژگی مخزن بطور هم زمان. چالش اصلی در روش پنجره با پهنای متغیر، تعیین پهنای باند یا پهنای پنجره است. در این روش پهنای پنجره بنا به تغییرپذیری ویژگی مخزن متغیر است که خود توسط پهنای باند کنترل می شود. در حالت یک بعدی پهنای باند به صورت اسکالر و در دو بعد، به صورت یک بردار تعریف می شود. برای افزایش مقیاس هم زمان ویژگی های مخزن هیدروکربوری، از دو رویکرد حداکثر و حداقل پهنای باند استفاده شده است. مدل های افزایش مقیاس هم زمان، مدل هایی هستند که از نظر ساختاری برای هر کدام از ویژگی کاملاً شبیه به هم بوده و تنها تفاوت آنها در کمیت سلول ها است. علاوه بر روش پیشنهادی، فرایند افزایش مقیاس داده ها بر اساس تبدیل موجک نیز انجام شده است. نتایج افزایش مقیاس حاصل از دو روش نشان می دهد که مدل های شبیه ساز به دست آمده از روش پیشنهادی رساله در مقایسه با تبدیل موجک شباهت بیشتری به مدل اولیه دارند. این موضوع در مقایسه خطای افزایش مقیاس مدل ها و واریانس داده ها مشخص است. افزایش مقیاس بر اساس پنچره با پهنای متغیر فرایندی کاملاً هوشمند است و تنها بر اساس تغییرپذیری سلول ها انجام می شود، درحالیکه افزایش مقیاس با تبدیل موجک بر مبنای سیستم دودویی است. در روش پنجره با پهنای باند متغیر، این قابلیت وجود خواهد داشت که با تعیین خطای مورد انتظار و همچنین تعداد سلول مدل شبیه ساز، فرایند افزایش مقیاس انجام شود.