چکیده: روش CRS به عنوان روشی مستقل از مدل سرعت و خودکار، از حدود یک دهه پیش، جای خود را در پردازش داده‌های لرزه‌ای باز کرده است و هر روز از مزایای آن در باز کردن گرهی از مشکلات تصویرسازیِ داده‌های لرزه‌ای استفاده می‌گردد. این‌روش، نتایج با نسبت سیگنال به نوفه بالا، پیوستگی بیشتر بازتابنده‌ها و افزایش وضوح جانبی وکیفیت بیشتر تصویر را فراهم می‌کند. با این حال، در مناطق پیچیده‌ی زمین‌شناسی و مسئله تداخل شیب‌ها کارآیی لازم را ندارد و نتایج خیلی خوبی از آن به دست نمی‌آید. لذا بر آن شدیم عملکرد روشهای نوین برانبارش CRSو CDS را بر روی نمونه‌‌ای از مقاطع لرزه‌ای دو بعدی بر‌داشت شده از این مناطقِ با ساختارهای پیچیده در ایران، ارزیابی نموده و راه حل پیشنهادی خود را برای رفع مشکل این روش، به کار بسته و نتایجش را با روش‌های قبلی مقایسه نماییم. استفاده از‌کوچ به عنوان تکمیل کننده‌ی فرآیند تصویرسازی، به خصوص کوچ زمانی پیش از بر‌انبارش، آن هم به دلیل سرعت بالا و کاربرد در مناطق پیچیده‌ی زمین شناسی، روشی پرکاربرد در صنعت است. بنابر‌این با انجام کوچ زمانی پیش از برانبارش، مسئله تداخل شیب‌ها در این مناطق بهتر تصویرسازی می‌شود و با استفاده از این مجموعه داده‌های با کیفیتِ به دست آمده، ورودی مناسبی برای روش CRS تهیه می‌گردد، در حالی که روند معمولی، استفاده از داده‌های صرفاً پیش پردازش شده برای مرحله اول CRS می‌باشد. به کاربردن این داده‌های با کیفیت در روشCRS، طبیعتاً باعث می‌شود که مقطع به دست آمده از مرحله نهایی بهینه‌سازی CRS، نسبت به مقطع CRS با ورودی‌های عادی، ساختار‌های بیشتری را نمایان کند، وضوح و کیفیت بیشتری داشته باشد و بتوان با اطمینان بیشتر و ریسک کمتری، از آن برای مراحل تفسیر استفاده کرد.